Ταξίδι οι στιγμές της ζωής, φτωχός εκείνος που δεν τις επιλέγει και αποφασίζει να ζει καθημερινά την μέρα της μαρμότας, πλούσιος, αντίθετα, όποιος τολμά να ρίχνει μπαχάρια στην σούπα που βράζει. Μπορεί να προκύψει λίγο αλμυρή, περισσότερο καυτερή από τα γούστα του, ή εντελώς άγευστη. Η χαρά όμως βρίσκεται στην ίδια την διαδικασία του βρασίματος, στην επιλογή των υλικών, στο δέσιμο μεταξύ τους, στην απειροελάχιστη εκείνη στιγμή που τα χείλη θα πλησιάσουν για πρώτη φορά το κουτάλι για να δοκιμάσουν το αποτέλεσμα.
Το στήσιμο κάτι καινούργιου ξεπερνά τα όρια της σούπας ωστόσο. Είναι μια κανονική εγκυμοσύνη, που τη νιώθεις να αρπάζει ως ιδέα μέσα σου, να μεγαλώνει, να κλωτσά από κάποιο σημείο και ύστερα και, τελικά, να γεννιέται. Μια κανονική γέννα και αυτή του enforadio. Μια σύλληψη που ξεκίνησε πολλούς μήνες πίσω, μάζεψε άτομα γύρω από την φλόγα της, κάποια γνωστά, κάποια άγνωστα και έκανε ένα μαγικό ταξίδι μέχρι σήμερα. Συναντήσεις αναγνωριστικές, ένα-δύο οργανωτικά σε έναν υπολογιστή και ιδέες. Νέες συναντήσεις, μικρή διστακτικότητα, νέες ιδέες. Η πρώτη απόφαση, ο χώρος. Υπόγειος, γεμάτος υγρασία, ένα μεγάλο γκραφίτι στον τοίχο, μια μικρή αυλή στον ακάλυπτο... μας κάνει! Συγκέντρωση χρημάτων για τα πρώτα νοίκια, ένα πρώτο βάψιμο, ένα χαλί, νέες ιδέες, μια παρέμβαση: πολλή υγρασία, δεν κάνει! Συναντήσεις, μια παρέμβαση κι ένας νέος χώρος, ισόγειος αυτή την φορά... μας κάνει!
Νέες συναντήσεις στο νέο χώρο, η διάθεση παραμένει ψηλά και οι ιδέες πέφτουν η μία πίσω από την άλλη. Καταμερισμός εργασιών, συγκέντρωση κάποιων λίγων χρημάτων και η δουλειά ξεκινά. Σαν «από μηχανής θεοί», κάθε φορά εμφανίζονται διάφορα άτομα της ομάδας που έχουν να προσφέρουν κάτι, κάπως έτσι προέκυψε και ο χώρος άλλωστε. «Έχω ένα γραφείο», «έχω δυο καναπέδες», «έναν αφυγραντή», «μια κουρτίνα», «δυο καρέκλες», όλοι κάτι έχουν ή ανακαλύπτουν σε πατάρια και αποθήκες συγγενών και φίλων. Η μηχανή δουλεύει, όχι απαραίτητα σε πλήρη δύναμη, όχι με τις βαλβίδες στην ίδια ταχύτητα, σάμπως ενδιαφέρει όμως; μια μηχανή έχει στηθεί, το μωρό στην κοιλιά όλων μας και δεν υπάρχει πισωγύρισμα.
Τελική ευθεία, η μεγάλη ανακάλυψη πως όσα κι αν έχουν γίνει δεν αποτελούν παρά ελάχιστο ποσοστό των απαραίτητων. Συναντήσεις, νέος καταμερισμός εργασιών, κάποιος μπορεί περισσότερο, κάποιος λιγότερο, μικρές ομάδες συγκεντρώνονται στον χώρο, μερικές ιδέες να γίνει η δουλειά από μας για να μην ξοδευτούν τα λίγα χρήματα, κάποιος φέρνει το πρώτο αλκοόλ – δεν φτουράει, έρχεται το δεύτερο και το τρίτο, η μικρή κάβα στο καφάσι δείχνει να διαθέτει την δική της ζωή, να είναι το πρώτο μικρό σημείο στον χώρο που εκπέμπει ήδη προς τον έξω κόσμο.
Τελευταία εβδομάδα. Όχι, δεν έχουν γίνει όλα. Όχι, δεν είμαστε αντικειμενικά έτοιμοι, ποτέ δεν θα είμαστε. Ναι, όλοι ξεκλέβουν χρόνο και περνούν από το στούντιο, ανοίγουν την ψυχή τους μπροστά στο μικρόφωνο, η παρέα ακούει και περιπαιχτικά σχόλια ζωγραφίζουν τον παγωμένο αέρα. Μερικές αφίσες στον χώρο, κάμποσες αυγοθήκες χορεύουν τον χορό του Ζαλόγγου στους τοίχους, ένας ηλεκτρολόγος υπολογίζει τις δουλειές, μια οθόνη ακόμα, καταφτάνει κι άλλο αλκοόλ. Η σελίδα είναι έτοιμη, κάνει το δικό της ταξίδι πολλών χιλιομέτρων για να φτάσει, μα είναι εδώ κι αυτή, στο ίδιο ισόγειο. Μερικοί μαζεύονται και ηχογραφούν τζινγκλάκια με τις φωνές και κάποιους ήχους. Το μωρό κλωτσά σα να χορεύει στον ρυθμό τους, η ημερομηνία της γέννας έχει ήδη προσδιοριστεί: Τρίτη και 13! Καμιά γρουσουζιά, καμιά προκατάληψη, καμιά μαύρη γάτα να περνά κάτω από τις αόρατες σκάλες που οδηγούν στα σύννεφα των – διαδικτυακών έστω – ερτζιανών.
Η Τρίτη φτάνει! Το άγχος της γέννας, το άγχος της πρώτης φοράς. Το μωρό γεννιέται, οι πρώτες λέξεις ήδη περνούν από το μικρόφωνο και φτάνουν στον κόσμο, οι πρώτοι ήχοι. Το πρώτο ταξίδι ολοκληρώνεται για να ξεκινήσει το επόμενο. Το enforadio είναι ήδη ζωντανό, είναι πανέμορφο και κρατά στο χέρι μια κουδουνίστρα που κροταλίζει μουσικές και λέξεις. Οι παραγωγοί στις θέσεις τους κοιτούν έξω από το μοναδικό παράθυρο του στούντιο και κάνουν τα δικά τους μικρά ταξίδια.
Όλοι είμαστε ταξιδιώτες, όλοι έχουμε ένα μερίδιο στο κατάστρωμα αυτού του πρώτου, ωστόσο, ταξιδιού που κατέληξε στην γέννα του enforadio. Όλοι έχουμε να πούμε κάτι ακόμα, κάτι από εκείνα που ανείπωτα έχουν παραμείνει έως τώρα. Το enforadio ωστόσο δεν είναι μόνο αυτοί που το έστησαν, είναι και αυτοί που το ακούν και όλοι εκείνοι που ακούγοντας θα σιγοψιθυρίσουν στις ψυχές τους «θέλω κι εγώ» και θα θελήσουν κι εκείνοι να κοιτάξουν έξω από το παράθυρο του στούντιο. Έτσι άλλωστε είναι το ραδιόφωνο, κάθε ραδιόφωνο. Αυτός είναι ο μαγικός χορός της φωνής, που σαν το βιβλίο σου προκαλεί εικόνες και ερεθίζει την φαντασία. Ο χορός ακροατή-παραγωγού, μουσικής και συναισθήματος. Και σ' αυτόν το χορό, είμαστε όλοι καλεσμένοι.
Κι αν δεν έχουν ειπωθεί όλα;
Νέες συναντήσεις στο νέο χώρο, η διάθεση παραμένει ψηλά και οι ιδέες πέφτουν η μία πίσω από την άλλη. Καταμερισμός εργασιών, συγκέντρωση κάποιων λίγων χρημάτων και η δουλειά ξεκινά. Σαν «από μηχανής θεοί», κάθε φορά εμφανίζονται διάφορα άτομα της ομάδας που έχουν να προσφέρουν κάτι, κάπως έτσι προέκυψε και ο χώρος άλλωστε. «Έχω ένα γραφείο», «έχω δυο καναπέδες», «έναν αφυγραντή», «μια κουρτίνα», «δυο καρέκλες», όλοι κάτι έχουν ή ανακαλύπτουν σε πατάρια και αποθήκες συγγενών και φίλων. Η μηχανή δουλεύει, όχι απαραίτητα σε πλήρη δύναμη, όχι με τις βαλβίδες στην ίδια ταχύτητα, σάμπως ενδιαφέρει όμως; μια μηχανή έχει στηθεί, το μωρό στην κοιλιά όλων μας και δεν υπάρχει πισωγύρισμα.
Τελική ευθεία, η μεγάλη ανακάλυψη πως όσα κι αν έχουν γίνει δεν αποτελούν παρά ελάχιστο ποσοστό των απαραίτητων. Συναντήσεις, νέος καταμερισμός εργασιών, κάποιος μπορεί περισσότερο, κάποιος λιγότερο, μικρές ομάδες συγκεντρώνονται στον χώρο, μερικές ιδέες να γίνει η δουλειά από μας για να μην ξοδευτούν τα λίγα χρήματα, κάποιος φέρνει το πρώτο αλκοόλ – δεν φτουράει, έρχεται το δεύτερο και το τρίτο, η μικρή κάβα στο καφάσι δείχνει να διαθέτει την δική της ζωή, να είναι το πρώτο μικρό σημείο στον χώρο που εκπέμπει ήδη προς τον έξω κόσμο.
Τελευταία εβδομάδα. Όχι, δεν έχουν γίνει όλα. Όχι, δεν είμαστε αντικειμενικά έτοιμοι, ποτέ δεν θα είμαστε. Ναι, όλοι ξεκλέβουν χρόνο και περνούν από το στούντιο, ανοίγουν την ψυχή τους μπροστά στο μικρόφωνο, η παρέα ακούει και περιπαιχτικά σχόλια ζωγραφίζουν τον παγωμένο αέρα. Μερικές αφίσες στον χώρο, κάμποσες αυγοθήκες χορεύουν τον χορό του Ζαλόγγου στους τοίχους, ένας ηλεκτρολόγος υπολογίζει τις δουλειές, μια οθόνη ακόμα, καταφτάνει κι άλλο αλκοόλ. Η σελίδα είναι έτοιμη, κάνει το δικό της ταξίδι πολλών χιλιομέτρων για να φτάσει, μα είναι εδώ κι αυτή, στο ίδιο ισόγειο. Μερικοί μαζεύονται και ηχογραφούν τζινγκλάκια με τις φωνές και κάποιους ήχους. Το μωρό κλωτσά σα να χορεύει στον ρυθμό τους, η ημερομηνία της γέννας έχει ήδη προσδιοριστεί: Τρίτη και 13! Καμιά γρουσουζιά, καμιά προκατάληψη, καμιά μαύρη γάτα να περνά κάτω από τις αόρατες σκάλες που οδηγούν στα σύννεφα των – διαδικτυακών έστω – ερτζιανών.
Η Τρίτη φτάνει! Το άγχος της γέννας, το άγχος της πρώτης φοράς. Το μωρό γεννιέται, οι πρώτες λέξεις ήδη περνούν από το μικρόφωνο και φτάνουν στον κόσμο, οι πρώτοι ήχοι. Το πρώτο ταξίδι ολοκληρώνεται για να ξεκινήσει το επόμενο. Το enforadio είναι ήδη ζωντανό, είναι πανέμορφο και κρατά στο χέρι μια κουδουνίστρα που κροταλίζει μουσικές και λέξεις. Οι παραγωγοί στις θέσεις τους κοιτούν έξω από το μοναδικό παράθυρο του στούντιο και κάνουν τα δικά τους μικρά ταξίδια.
Όλοι είμαστε ταξιδιώτες, όλοι έχουμε ένα μερίδιο στο κατάστρωμα αυτού του πρώτου, ωστόσο, ταξιδιού που κατέληξε στην γέννα του enforadio. Όλοι έχουμε να πούμε κάτι ακόμα, κάτι από εκείνα που ανείπωτα έχουν παραμείνει έως τώρα. Το enforadio ωστόσο δεν είναι μόνο αυτοί που το έστησαν, είναι και αυτοί που το ακούν και όλοι εκείνοι που ακούγοντας θα σιγοψιθυρίσουν στις ψυχές τους «θέλω κι εγώ» και θα θελήσουν κι εκείνοι να κοιτάξουν έξω από το παράθυρο του στούντιο. Έτσι άλλωστε είναι το ραδιόφωνο, κάθε ραδιόφωνο. Αυτός είναι ο μαγικός χορός της φωνής, που σαν το βιβλίο σου προκαλεί εικόνες και ερεθίζει την φαντασία. Ο χορός ακροατή-παραγωγού, μουσικής και συναισθήματος. Και σ' αυτόν το χορό, είμαστε όλοι καλεσμένοι.
Κι αν δεν έχουν ειπωθεί όλα;
Δημοσιεύτηκε στο enfo