Ο ήλιος ακόμα δεν έχει ακόμα φτάσει στο ψηλότερο σημείο του όμως η ζέστη έχει αρχίσει να γίνεται έντονη και σε συνδυασμό με την υγρασία είμαι σίγουρος πως σε λίγο η κατάσταση θα αρχίσει και πάλι να γίνεται αφόρητη. Ο Γενάρης στο Buenos Aires μπορεί να καταντήσει πραγματικά ανυπόφορος, μπορεί να σε κάνει να ιδρώσεις ακόμα και όσο βρίσκεσαι κάτω από το ντους! Βγαίνω στον δρόμο και περπατάω στα τσιμεντένια πεζοδρόμια της La Paternal.
Βουτιά στο παρελθόν!
Δεκαετία ‘80 και ο πατέρας μου οδηγεί ένα μπλε Citroën GS το οποίο έχει τοποθετημένο το ραδιόφωνο με τα δυο μεγάλα στρογγυλά κουμπιά ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα να κοιτάζει προς τα πάνω. Εκείνη την εποχή δεν γνώριζα ακόμα πως η συγκεκριμένη ήταν μια μάλλον πρωτότυπη θέση για να τοποθετήσει κανείς το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, ήξερα όμως πως ήταν μια πολύ βολική θέση για να το πειράζουμε εγώ και ο αδερφός μου από το πίσω κάθισμα και να εκνευρίζουμε τους γονείς μας. Άλλωστε τις Κυριακές που επιστρέφαμε από την γιαγιά και τον παππού, χορτάτοι από το καθιερωμένο κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο, ο πατέρας μου επέλεγε συνήθως να ακούσει την εξέλιξη των ποδοσφαιρικών αγώνων της ημέρας και εμάς δεν μας ενδιέφερε ιδιαίτερα. ...κάπως έτσι ξεκινούσε κάποτε η Μαρία Κάλλας μια επιστολή της προς τον Πιερ Πάολο Παζολίνι από την πρώτη θέση της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Δεν βρίσκομαι στην πρώτη θέση, ούτε καν δίπλα στο παράθυρο για να μπορώ να ρίχνω καμιά ματιά στον κατασκότεινο ουρανό. Κάθομαι στριμωγμένος τρεις σειρές πριν το τέλος της καμπίνας ανάμεσα σε Ιταλούς και Αργεντίνους που κοιμούνται, συζητούν ή χαζεύουν τις οθόνες μπροστά τους. Προσπαθώ κάπως άβολα να γράψω κι εγώ ένα γράμμα από τα σύννεφα προς τον εαυτό μου. Ένα γράμμα που βιάζεται να φτάσει πιο γρήγορα από εμένα στον προορισμό μου και έχει κολημμένα έξι γραμματόσημα από τον νότο στην μπροστινή του πλευρά.
Το ταξίδι με το λεωφορείο από την Cordoba στην Mendoza διήρκεσε ακριβώς 11 ώρες, όσες ακριβώς ανέφερε το πρακτορείο στο εισιτήριο που έβγαλα το προηγούμενο απόγευμα. Η ακρίβεια των δρομολογίων των λεωφορείων στην Αργεντινή είναι κάτι το εντυπωσιακό, όπως άλλωστε και οι ουρές που σχηματίζουν οι ντόπιοι σε κάθε ευκαιρία. Βέβαια δεν είναι το μόνα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της τεράστιας χώρας της λατινικής Αμερικής, θα μπορούσα άνετα να αραδιάσω μερικές δεκάδες από αυτά χωρίς να το καλοσκεφτώ.
/ μετρό
Δύο κυρίες, ξεπερασμένα 70 από καιρό τα χρόνια, γραμμή 2 του μετρό από τα νότια προς κέντρο. Η μία με περιποιημένο μαλλί και γυαλιά ηλίου σε στυλ μια παλαιότερης εποχής, ελαφρώς νεότερη από τις δύο αλλά πιο γερασμένη στις κινήσεις και την όψη, κάθεται έχοντας τοποθετήσει και τα δυο της χέρια στην κορυφή μιας μαγκούρας και μιλάει δυνατά. Η άλλη είναι πιο φτωχά ντυμένη, με μια κακοβαλμένη μαύρη φούστα, λευκό πουκάμισο, γκρίζο το μαλλί αλλά συνολικά πιο ζωντανή, πιο τσαχπίνα από την φίλη της, στέκεται όρθια ακριβώς πίσω της και κρατιέται με τα δυο της χέρια από την κολώνα στο πίσω μέρος του καθίσματος απαντώντας στην φίλη της. Μιλάνε η μία στην άλλη χωρίς να κοιτιούνται, κάτι φαίνεται να κουτσομπολεύουν για κάποιο τρίτο πρόσωπο που δεν βρίσκεται μαζί τους και χασκογελούν. Μερικές στάσεις μετά το παρεάκι πρέπει να σπάσει. Η τσαχπίνα κυρία κατεβαίνει μια στάση νωρίτερα από την φίλη της και της λέει αντίο αρκετή ώρα πριν ο συρμός φτάσει στον προορισμό του. Λίγα δευτερόλεπτα μετά και καθώς το μετρό μπαίνει στην πλατφόρμα του σταθμού προορισμού, ένα δεύτερο αντίο ακούγεται από την κυρία-τσαχπίνα, με την απάντηση αυτή την φορά να είναι κάπως πιο βαριεστημένη. Μόλις οι πόρτες του βαγονιού ανοίγουν, ένα τρίτο αντίο και ένα πονηρό χτύπημα στον ώμο για να μην υπάρξει απάντηση παρά αρκετά δευτερόλεπτα αργότερα, περισσότερο προς τον ίδιο της τον εαυτό παρά προς την φίλη της που ήδη βρισκόταν μέτρα μακρύτερα. Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ είναι μια ιστορία που ξεκίνησε το 2001 στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας. Σε πείσμα της ύπαρξης ενός άλλου Φόρουμ, του Παγκόσμιου Οικονομικού, μια ομάδα ανθρώπων αποφάσισε να οργανώσει μια παγκόσμια συνάντηση των λεγόμενων grassroots κινημάτων υπό το σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», φράση που βάσει των τελευταίων εκλογικών αποτελεσμάτων θα έπρεπε ήδη να βρίσκει εφαρμογή στην Ελλάδα σήμερα, κάτι που ωστόσο αμφισβητείται έντονα από την ίδια την λογική.
Ταξίδι οι στιγμές της ζωής, φτωχός εκείνος που δεν τις επιλέγει και αποφασίζει να ζει καθημερινά την μέρα της μαρμότας, πλούσιος, αντίθετα, όποιος τολμά να ρίχνει μπαχάρια στην σούπα που βράζει. Μπορεί να προκύψει λίγο αλμυρή, περισσότερο καυτερή από τα γούστα του, ή εντελώς άγευστη. Η χαρά όμως βρίσκεται στην ίδια την διαδικασία του βρασίματος, στην επιλογή των υλικών, στο δέσιμο μεταξύ τους, στην απειροελάχιστη εκείνη στιγμή που τα χείλη θα πλησιάσουν για πρώτη φορά το κουτάλι για να δοκιμάσουν το αποτέλεσμα.
Απόψε θέλω να διηγηθώ μια ιστορία με εικόνες, μια ιστορία ανθρώπων και σκιών. Μα είναι δύσκολο θαρρώ, όχι γιατί τα δάχτυλα είναι ακόμα παγωμένα από το κρύο του δρόμου, αλλά γιατί νιώθω τύψεις που μπορώ να το κάνω στα ζεστά ενός σπιτιού και ενός μικρόκοσμου ασφαλούς.
Δεν έχω μάθει τι πάει να πει πόλεμος. Τον έχω διαβάσει, τον έχω παρακολουθήσει και κοιτάξει πολλές φορές στην οθόνη, μια φορά μάλιστα τον προσέγγισα οριακά και μπορώ με ειλικρίνεια να πω, πως εκείνη την μία στιγμή τα πόδια είχαν κοπεί μόνο και μόνο στην ιδέα να τον πλησιάσω τόσο πολύ. Όμως εξακολουθώ να μην ξέρω τι σημαίνει να ζεις έναν πόλεμο και ούτε θέλω να μάθω, μου αρκεί που τον βλέπω μέσα από τα μάτια παιδιών και ανθρώπων που έρχονται από αυτόν, που είδαν με τα μάτια τους συγγενείς να σβήνουν, σπίτια να γκρεμίζονται και την, έως τότε, κανονικότητα τους (καλή και κακή) να εξατμίζεται στον ήχο ενός όλμου ή μιας ρουκέτας. Και κλαίω μέσα μου όταν βλέπω βλέμματα που έχουν δει τον χαμό να μου χαμογελούν. Ίσως το πιο πηγαίο και ζωντανό χαμόγελο και 'γω τόσο λίγος, μα ανταποδίδω με δυσκολία. Αμφίπολη, Σύριζα, μνημόνιο, Σαμαράς, δημοσκοπήσεις, Ebola, χρηματιστήριο, ποδόσφαιρο… Η καθημερινότητα όπως προβάλλεται μέσω των mainstream media στην Ελλάδα μοιάζει να είναι βγαλμένη από την καθημερινότητα μιας προηγούμενης, ακμάζουσας δεκαετίας. Αυτοαναφορική, στραμμένη κατά βάση προς το εσωτερικό, εκτός κι αν πρόκειται για κάποια μεγάλη καταστροφή στον κόσμο ή γεγονότα που έχουν να κάνουν με τις στήλες των κοσμικών, ανέκαθεν υποτιμούσε ή λασπολογούσε οτιδήποτε ξέφευγε έστω κι ελάχιστα από την κανονικότητα που το “σύστημα” έχει διαμορφώσει αρκετά χρόνια τώρα. Ένα είδος δημοκρατικής προπαγάνδας, που ωστόσο δεν περιορίζεται στην εκφώνηση της προκαθορισμένης “κεντρικής” είδησης ή στην διαστρέβλωση της αντιπολιτευτικής ή μειοψηφικής άποψης, αλλά επεκτείνεται στην απόκρυψη των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα τόσο εντός, όσο κι εκτός συνόρων, όταν αυτά δεν ευνοούν την κρατούσα άποψη.
Πρώτες, άχαρες και άτακτες σκέψεις...
Χθες βράδυ χρυσαυγίτης μαχαίρωσε στην καρδιά αντιφασίστα στην περιοχή της Αμφιάλης, στο Κερατσίνι. Ο αντιφασίστας (γνωστός στην hip hop σκηνή ως "Killah P") ξεψύχησε λίγο αργότερα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Σύμφωνα με μαρτυρίες, το θύμα και η παρέα του (5-6 άτομα αντιφασίστες) κυνηγήθηκαν από 25 άτομα με μαύρες μπλούζες, ενώ το θύμα δέχτηκε 3 μαχαιριές στον θώρακα, στην περιοχή της καρδιάς. |
Κείμενα
Σκέψεις που βρέθηκαν φιλοξενούμενες αλλού. Οικοδεσπότες
All
|