Απόψε θέλω να διηγηθώ μια ιστορία με εικόνες, μια ιστορία ανθρώπων και σκιών. Μα είναι δύσκολο θαρρώ, όχι γιατί τα δάχτυλα είναι ακόμα παγωμένα από το κρύο του δρόμου, αλλά γιατί νιώθω τύψεις που μπορώ να το κάνω στα ζεστά ενός σπιτιού και ενός μικρόκοσμου ασφαλούς.
Δεν έχω μάθει τι πάει να πει πόλεμος. Τον έχω διαβάσει, τον έχω παρακολουθήσει και κοιτάξει πολλές φορές στην οθόνη, μια φορά μάλιστα τον προσέγγισα οριακά και μπορώ με ειλικρίνεια να πω, πως εκείνη την μία στιγμή τα πόδια είχαν κοπεί μόνο και μόνο στην ιδέα να τον πλησιάσω τόσο πολύ. Όμως εξακολουθώ να μην ξέρω τι σημαίνει να ζεις έναν πόλεμο και ούτε θέλω να μάθω, μου αρκεί που τον βλέπω μέσα από τα μάτια παιδιών και ανθρώπων που έρχονται από αυτόν, που είδαν με τα μάτια τους συγγενείς να σβήνουν, σπίτια να γκρεμίζονται και την, έως τότε, κανονικότητα τους (καλή και κακή) να εξατμίζεται στον ήχο ενός όλμου ή μιας ρουκέτας. Και κλαίω μέσα μου όταν βλέπω βλέμματα που έχουν δει τον χαμό να μου χαμογελούν. Ίσως το πιο πηγαίο και ζωντανό χαμόγελο και 'γω τόσο λίγος, μα ανταποδίδω με δυσκολία.
Δεν έχω μάθει τι πάει να πει πόλεμος. Τον έχω διαβάσει, τον έχω παρακολουθήσει και κοιτάξει πολλές φορές στην οθόνη, μια φορά μάλιστα τον προσέγγισα οριακά και μπορώ με ειλικρίνεια να πω, πως εκείνη την μία στιγμή τα πόδια είχαν κοπεί μόνο και μόνο στην ιδέα να τον πλησιάσω τόσο πολύ. Όμως εξακολουθώ να μην ξέρω τι σημαίνει να ζεις έναν πόλεμο και ούτε θέλω να μάθω, μου αρκεί που τον βλέπω μέσα από τα μάτια παιδιών και ανθρώπων που έρχονται από αυτόν, που είδαν με τα μάτια τους συγγενείς να σβήνουν, σπίτια να γκρεμίζονται και την, έως τότε, κανονικότητα τους (καλή και κακή) να εξατμίζεται στον ήχο ενός όλμου ή μιας ρουκέτας. Και κλαίω μέσα μου όταν βλέπω βλέμματα που έχουν δει τον χαμό να μου χαμογελούν. Ίσως το πιο πηγαίο και ζωντανό χαμόγελο και 'γω τόσο λίγος, μα ανταποδίδω με δυσκολία.