Αηδία η πόλη και οι άνθρωποι της απόψε, ένα σκέτο σίχαμα. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται σαν φάρσα μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα. Απελπισία, ρουτίνα ή ηλιθιότητα άραγε η ζωή στα σκατά;
Ένα Σάββατο βράδυ την περιόδο των Χριστουγέννων στο κέντρο της Αθήνας.
Ένα Σάββατο βράδυ την περιόδο των Χριστουγέννων στο κέντρο της Αθήνας.
Καθυστερημένη άφιξη σε ένα μαγαζί στο κέντρο, εκεί που βρίσκονται από ώρα κάποιοι φίλοι. Περνάω σπρώχνοντας ανάμεσα σε εκατοντάδες ψωνιστές και ψωνιζόμενους, αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, βρώμα, φωνές. Οι αλαλαγμοί των διασκεδαζόντων στο πατάρι του μαγαζιού μου φέρνουν μια έντονη διάθεση ξερατού που σίγουρα θα ταίριαζε γάντι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο του δήμου στο Σύνταγμα. Παραμένω στην είσοδο. Τηλέφωνο.
"που είσαι;"
"ακριβώς από κάτω, πολύς κόσμος"
"ανέβα, είναι λίγο στριμωγμένα, αλλά είμαστε καλά"
"οκ, ανεβαίνω..."
Ακίνητη σκέψη για κάποια δευτερόλεπτα... δυο βήματα πίσω, τα μάτια στα τζάμια του ορόφου ενός λαού που ξεφαντώνει. Μουσική εκκωφαντική, φωνές που ξεπηδούν από τα παράθυρα και λούζουν τον υπόλοιπο κόσμο χαμηλά στον πεζόδρομο που διασταυρώνεται χωρίς προορισμό, μιλά στο τηλέφωνο ή μονολογεί με τον διπλανό του. Τα αυτοκίνητα σχεδόν ακινητοποιημένα στο ίδιο σημείο ζεσταίνουν με τις εξατμίσεις τους την άσφαλτο, οι μοτοσυκλέτες ένα με τους ανθρώπους ανταλλάσουν βουβές βρισιές στις ξεχαρβαλωμένες πλάκες του πεζοδρομίου. Αγχωμένο μήνυμα στην οθόνη του κινητού:
"δεν θ' ανέβω, πολλή φασαρία και δεν είμαι στα καλύτερα μου να τ' ανεχτώ. Επιστρέφω..."
Αναμονή για λίγο χωρίς να πατήσω το κουμπί της αποστολής. Το κινητό στην τσέπη, μια αργή στροφή στο "εορταστικό" σκηνικό της πόλης, στάση των ματιών στο παράθυρο της διασκέδασης, κινητό ξανά στο χέρι ...παύση! Αποστολή ...ακουστικά ...μουσική. Ήδη πιο ήρεμα τώρα, μια βουτιά του μυαλού στον εαυτό μου, βήμα γρήγορο με προορισμό τον πιο κοντινό άδειο δρόμο μακριά από τον πολιτισμό της κατανάλωσης και της διασκέδασης. Βύθιση στο όνειρο και την σκέψη, βήματα, βήματα, βήματα ...επιστροφή στο σπίτι.