Το μέλλον βρίσκεται άραγε στους δρόμους ή στα παράθυρα της τηλεόρασης; Τα spread της κοινωνικής απόγνωσης έχουν εκτιναχθεί και ο καθένας, για τους δικούς του λόγους, προσπαθεί να ελέγξει τη βαλβίδα της χύτρας, αψηφώντας τη δύναμη που αυτή ίσως να κρύβει μέσα της. Μικρά μαύρα ανθρωπάκια ξεπηδούν από τα χείλη της κατσαρόλας, αδιαφορώντας για τις οδηγίες που τους λένε να αποχωρούν ένας ένας από τη βαλβίδα, ελεγχόμενα και πολιτισμένα, σαν ο πολιτισμός να ήταν από πάντα μια άψυχη κολώνα δωρικού ρυθμού και όχι το χάος της πινελιάς ενός πίνακα του Pollock. Σαν η ζωή να μην είναι ο κυβισμός του Πικάσσο που έβαζε τα πράγματα στην πραγματική τους θέση, αλλά μια φωτογραφία ενός νεκροταφείου, τόσο ακίνητη και τόσο ανούσια σαν τις τηλεοράσεις που κορνιζάρουν τις ψυχές στα ριάλιτι της καθημερινότητας.
Οι δρόμοι είναι ανοιχτοί και οι γραμμές μοιάζουν να έχουν σβήσει από καιρό. Φτάνει να το καταλάβουν αυτοί που πρέπει. Θα ποντάρω στο μαύρο αυτή τη φορά και η ρουλέτα της ζωής ίσως μου κάνει τη χάρη. Τοποθετώ το πώμα στο άδειο μπουκάλι και τσαλακώνω όσο πιο συμμετρικά μπορώ το αόρατο χαρτί των ιδεών μου. Κρατάω μόνο τα απαραίτητα γι' αυτό το ταξίδι, ένα καλό κρασί για το δρόμο και μερικές μουσικές και κρατιέμαι για την απογείωση. Η σαϊτα της σκέψης είναι έτοιμη για το πιο περίεργο ταξίδι της. Το σίγουρο είναι πως αργά ή γρήγορα, κοντά ή μακριά θα πέσει και αυτή τη φορά, το σημάδι που θα αφήσει ωστόσο από την πτώση θα αποτελέσει τον οδηγό για τις επόμενες.
Είμαι στον αέρα. Πετάω...