Το πλοίο πλησιάζει αργά, στρίβει τρέμοντας ολόκληρο γύρω από τον άξονα του και με μια απαλή κίνηση προς τα πίσω δένει στον μικρό τσιμεντένιο μώλο με το πρώτο φως της ημέρας. Κατεβαίνουμε καμιά δεκαπενταριά άνθρωποι κι άλλα τόσα αυτοκίνητα. Μπροστά στον καταπέλτη μας περιμένουν φωνάζοντας και κουνώντας τα χέρια τέσσερις λιμενικοί με εμφανή την τσαντίλα στο πρόσωπο τους για το αξημέρωτο ξύπνημα λόγω της άφιξης του πλοίου και -ακόμα χειρότερα- την δίωρη καθυστέρηση του που τους χάλασε το όποιο πρόγραμμα είχαν. Λίγο πιο πίσω ένα τσούρμο ντόπιοι στριμώχνονται σε μια γωνιά του μώλου μακραίνοντας τους λαιμούς τους στην προσπάθεια να εντοπίσουν συγγενείς, φίλους ή τουρίστες, κρατώντας κάτι προχειρογραμμένες ταμπέλες με το όνομα των «rooms to let» ή του πελάτη.
Αηδία η πόλη και οι άνθρωποι της απόψε, ένα σκέτο σίχαμα. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται σαν φάρσα μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα. Απελπισία, ρουτίνα ή ηλιθιότητα άραγε η ζωή στα σκατά;
Ένα Σάββατο βράδυ την περιόδο των Χριστουγέννων στο κέντρο της Αθήνας. να ανακατέψουμε τα αγάλματα της πόλης ένα βράδυ, το πρωί να βραχυκυκλώσουν τα περιστέρια, να κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας στους γραβατάκηδες @to_portatif (twitter) Τι χρειάζεται πραγματικά αυτή η κοινωνία για να αλλάξει, να μεταλλαχθεί προς το καλύτερο; Πως θα γίνει μια μέρα οι άνθρωποι της πόλης να ξυπνήσουν με σκοπό να οργανώσουν μια τεράστια συνομωσία πίσω από τις πλάτες των εξουσιαστών, μια συνομωσία που την επομένη θα φέρει τα χαμόγελα να λάμπουν πονηρά κάτω από τον ουρανό μιας διάθεσης διαφορετικής; Χαμόγελα που μπορεί να μην κρατήσουν για πάντα, αλλά θα κουβαλάνε για καιρό τη μυστική αίσθηση πως, έστω για μια στιγμή, υπήρξε νίκη.
Το κακό με τους υπολογιστές, σε αντίθεση με το χαρτί, είναι πως δεν μπορείς να τσαλακώσεις τις σκέψεις σου, να τις πετάξεις πιο πέρα και αν θες, ύστερα από ώρα, να τις ξαναδιαβάσεις, να τις ξανατσαλακώσεις, να τις ξαναπετάξεις, να τις κάψεις ή να τις βάλεις να πετάξουν στον αέρα με τα φτερά της πιο κακοζυγισμένης σαΐτας. Ναι, πίστεψε με, θα το κάνουν και αυτό οι σκέψεις σου... Θα πετάξουν. Αρκεί να το θελήσεις.
|
Μια σκέψη στον τοίχο:Κάποια κείμενα ένιωσα πριν λίγο καιρό πως δεν έχουν πλέον θέση σε αυτή την στήλη. Δεν τα έκρυψα κάπου, τα πέταξα στο καλάθι με τα σκουπίδια. Δεν μ' άρεσαν πια, ο συγγραφέας τους ήταν για φτύσιμο. Κράτησα μόνο κάποια ενδεικτικά κείμενα τα οποία νομίζω πως είναι κάπως υποφερτά και έχουν ένα νόημα λίγο έξω από εμένα. Με αυτά ως βάση η ιστορία συνεχίζει με άγνωστη κατεύθυνση. |