Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ είναι μια ιστορία που ξεκίνησε το 2001 στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας. Σε πείσμα της ύπαρξης ενός άλλου Φόρουμ, του Παγκόσμιου Οικονομικού, μια ομάδα ανθρώπων αποφάσισε να οργανώσει μια παγκόσμια συνάντηση των λεγόμενων grassroots κινημάτων υπό το σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», φράση που βάσει των τελευταίων εκλογικών αποτελεσμάτων θα έπρεπε ήδη να βρίσκει εφαρμογή στην Ελλάδα σήμερα, κάτι που ωστόσο αμφισβητείται έντονα από την ίδια την λογική.
Απόψε θέλω να διηγηθώ μια ιστορία με εικόνες, μια ιστορία ανθρώπων και σκιών. Μα είναι δύσκολο θαρρώ, όχι γιατί τα δάχτυλα είναι ακόμα παγωμένα από το κρύο του δρόμου, αλλά γιατί νιώθω τύψεις που μπορώ να το κάνω στα ζεστά ενός σπιτιού και ενός μικρόκοσμου ασφαλούς.
Δεν έχω μάθει τι πάει να πει πόλεμος. Τον έχω διαβάσει, τον έχω παρακολουθήσει και κοιτάξει πολλές φορές στην οθόνη, μια φορά μάλιστα τον προσέγγισα οριακά και μπορώ με ειλικρίνεια να πω, πως εκείνη την μία στιγμή τα πόδια είχαν κοπεί μόνο και μόνο στην ιδέα να τον πλησιάσω τόσο πολύ. Όμως εξακολουθώ να μην ξέρω τι σημαίνει να ζεις έναν πόλεμο και ούτε θέλω να μάθω, μου αρκεί που τον βλέπω μέσα από τα μάτια παιδιών και ανθρώπων που έρχονται από αυτόν, που είδαν με τα μάτια τους συγγενείς να σβήνουν, σπίτια να γκρεμίζονται και την, έως τότε, κανονικότητα τους (καλή και κακή) να εξατμίζεται στον ήχο ενός όλμου ή μιας ρουκέτας. Και κλαίω μέσα μου όταν βλέπω βλέμματα που έχουν δει τον χαμό να μου χαμογελούν. Ίσως το πιο πηγαίο και ζωντανό χαμόγελο και 'γω τόσο λίγος, μα ανταποδίδω με δυσκολία. Αμφίπολη, Σύριζα, μνημόνιο, Σαμαράς, δημοσκοπήσεις, Ebola, χρηματιστήριο, ποδόσφαιρο… Η καθημερινότητα όπως προβάλλεται μέσω των mainstream media στην Ελλάδα μοιάζει να είναι βγαλμένη από την καθημερινότητα μιας προηγούμενης, ακμάζουσας δεκαετίας. Αυτοαναφορική, στραμμένη κατά βάση προς το εσωτερικό, εκτός κι αν πρόκειται για κάποια μεγάλη καταστροφή στον κόσμο ή γεγονότα που έχουν να κάνουν με τις στήλες των κοσμικών, ανέκαθεν υποτιμούσε ή λασπολογούσε οτιδήποτε ξέφευγε έστω κι ελάχιστα από την κανονικότητα που το “σύστημα” έχει διαμορφώσει αρκετά χρόνια τώρα. Ένα είδος δημοκρατικής προπαγάνδας, που ωστόσο δεν περιορίζεται στην εκφώνηση της προκαθορισμένης “κεντρικής” είδησης ή στην διαστρέβλωση της αντιπολιτευτικής ή μειοψηφικής άποψης, αλλά επεκτείνεται στην απόκρυψη των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα τόσο εντός, όσο κι εκτός συνόρων, όταν αυτά δεν ευνοούν την κρατούσα άποψη.
|
Κείμενα
Σκέψεις που βρέθηκαν φιλοξενούμενες αλλού. Οικοδεσπότες
All
|