Ο ήλιος ακόμα δεν έχει ακόμα φτάσει στο ψηλότερο σημείο του όμως η ζέστη έχει αρχίσει να γίνεται έντονη και σε συνδυασμό με την υγρασία είμαι σίγουρος πως σε λίγο η κατάσταση θα αρχίσει και πάλι να γίνεται αφόρητη. Ο Γενάρης στο Buenos Aires μπορεί να καταντήσει πραγματικά ανυπόφορος, μπορεί να σε κάνει να ιδρώσεις ακόμα και όσο βρίσκεσαι κάτω από το ντους! Βγαίνω στον δρόμο και περπατάω στα τσιμεντένια πεζοδρόμια της La Paternal.
Η γειτονιά είναι γεμάτη από χαμηλά σπίτια, δέντρα και μπόλικα συνεργεία αυτοκινήτων. Πρόκειται για μια λαϊκή συνοικιά του Buenos Aires με έντονα ταξικά στοιχεία, τοποθετημένη νότια από το Chacarita, το μεγαλύτερο νεκροταφείο της πόλης. Τα μικρομάγαζα είναι ο κανόνας και οι άνθρωποι τα μεσημέρια ψήνουν στους δρόμους πίνοντας μπύρες, μιλώντας δυνατά και φορώντας τις φανέλες της αγαπημένης τους ομάδας. Κάνω μια στάση για μια λεμονάδα στο Cafe de los Patriotas το οποίο είναι διακοσμημένο με φωτογραφίες από αριστερές προσωπικότητες από όλο τον κόσμο και συνεχίζω προς τα νότια διασχίζοντας την λεωφόρο San Martin. Λίγα τετράγωνα πιο πέρα στέκομαι απέναντι σε ένα γήπεδο που καμιά σχέση δεν έχει με το μυθικό La Bombonera, έδρα της Boca Juniors. Στριμωγμένο ανάμεσα στους δρόμους της La Paternal, με τρεις κερκίδες και έναν τσιμεντένιο τοίχο στην τέταρτη πλευρά, το Estadio Diego Armando Maradona αποτελεί την έδρα της Argentinos Juniors.
Το ποδόσφαιρο είναι το κατ’ εξοχην σπορ παραγωγής ιστοριών. Πόσοι αγώνες “Δαυίδ εναντίον Γολιάθ”, πόσοι ισχυροί εναντίον ανίσχυρων με τους δεύτερους να βγαίνουν ηρωικά νικητές, πόσες ρομαντικές ιστορίες από μικρά κλαμπ που κρατάνε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους μέσα στις δεκαετίες και συνεχίζουν να αντιστέκονται παρά την απόλυτη εμπορευματοποίηση του αθλήματος. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Argentinos Juniors (AAAJ - Asociación Atlética Argentinos Juniors), μια ομάδα που δεν έχει να επιδείξει ούτε τις δεκάδες των τίτλων, αν και έχει στο παλμαρέ της ακόμα και ένα copa libertadores το 1985, ούτε τα εκατομμύρια των φανατικών οπαδών σε όλο τον κόσμο. Αντ’ αυτού, έχει να υπερηφανεύεται πως είναι η ομάδα στην οποία έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα ο Diego Maradona παίζοντας για πρώτη φορά στις 24 Οκτωβρίου 1976 κόντρα στην Talleres de Córdoba, δέκα μόλις μέρες πριν τα 16α γενέθλια του. Όμως η ιστορία δεν σταματά εκεί, καθώς από τις ακαδημίες της έκτοτε έχουν ξεπηδήσει ένα σωρό σημαντικοί παίκτες του αργεντίνικου και παγκόσμιου ποδοσφαίρου σε μια πραγματικά τεράστια λίστα ονομάτων: Juan Riquelme, Fernando Redondo, Juan Pablo Sorín, Sergio Batista, Diego Placente, Fabricio Coloccini, Claudio Borghi, Esteban Cambiasso είναι κάποιοι από αυτούς, με ορισμένους να έχουν διατελέσει και αρχηγοί της εθνικής Αργεντινής. Ένας Ajax της Λατινικής Αμερικής κατά κάποιο τρόπο, που για πάνω από 50 χρόνια αποτελεί ένα σχολείο ανάδειξης ποδοσφαιρικών ταλέντων στην σκιά των μεγάλων ομάδων της πόλης. Όπως λοιπόν ο Αίαντας διαθέτει ως έδρα του το Johan Cruyff Arena, κάπως έτσι και η Argentinos Juniors έχει ως έδρα της το Estadio Diego Armando Maradona, ένα γήπεδο που, ξέχωρα από την ομάδα, διαθέτει και εκείνο μια ακόμα επιπλέον ιστορία, καθώς εκεί έκανε την πρώτη του εμφάνιση με την Κ20 της Αργεντινής και πέτυχε το πρώτο του γκολ με το εθνόσημο ο Lionel Messi, σε ένα φιλικό με την Παραγουάη στις 29 Ιουνίου 2004.
Κάνω τον γύρο του τετραγώνου κυκλώνοντας το γήπεδο για να νιώσω την αύρα του. Είναι καλοκαίρι στο νότιο ημισφαίριο και τα πρωταθλήματα δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα, όμως προσπαθώ να φανταστώ χιλιάδες κόσμου να τρώνε choripán και να τραγουδούν συνθήματα στον δρόμο λίγο πριν το παιχνίδι. Οι τοίχοι του γηπέδου είναι γεμάτοι graffiti ανάμεσα στα οποία δεν λείπουν ούτε οι μουσικές αναφορές, με τους Rolling Stones και τους Doors να είναι παρόντες. Φτάνοντας όμως στην γωνία των οδών Boyacá και San Blas το μάτι μου φεύγει από το γήπεδο και πέφτει στο χαμηλό, γωνιακό σπίτι ακριβώς απέναντι, όπου η τριπλή μορφή του Diego με κοιτάει με φόντο την σημαία της Αργεντινής στον ένα τοίχο, τα χρώματα της Argentinos Juniors στον άλλο και το σύνθημα “el amor de un país, orgullo de un barrio” (η αγάπη μιας χώρας, η περηφάνεια μιας γειτονιάς) στην κορυφή. Η γειτονιά είναι περήφανη για την ποδοσφαιρική της ιστορία και το φωνάζει σε κάθε ευκαιρία.
Συνεχίζω τον γύρο του γηπέδου το οποίο μπορεί μεν να εγκαινιάστηκε το 2003 όμως δείχνει πολύ παλιότερο. Περνάω τις θύρες με τα κατεβασμένα κόκκινα ρολά μία προς μία, μέχρι που φτάνω μπροστά από την θύρα 10 η οποία είναι ανοιχτή. Ανεβαίνω τα λίγα πρώτα σκαλοπάτια και οι επιγραφές με οδηγούν στον προορισμό μου. Λίγα ακόμα σκαλοπάτια και βρίσκομαι στο μουσείο της Argentinos Juniors, ένα από τα μόλις τρία ποδοσφαιρικά μουσεία στην Αργεντινή, το 2ο που άνοιξε κατά χρονολογική σειρά, μετά από εκείνο της Boca και πριν από αυτό της River. Με υποδέχεται ένας σχεδόν φαλακρός τύπος, ο όνομα του οποίου ο χρόνος έχει δυστυχώς παραγράψει από την μνήμη, με γκρίζο μούσι, φορώντας σαγιονάρες και ένα κόκκινο t-shirt με τυπωμένο το έμβλημα της AAAJ και τα πέντε τρόπαια που έχει κατακτήσει η ομάδα έως σήμερα. Μου εξηγεί τα σχετικά με το εισιτήριο που πρέπει να πληρώσω αλλά και το γεγονός πως το μουσείο το διαχειρίζονται αποκλειστικά οι οπαδοί της ομάδας οι οποίοι το τρέχουν εθελοντικά. Μετά την τακτοποίηση του οικονομικού με ενημερώνει πως καθώς το γήπεδο βρίσκεται σε φάση ανακαίνισης λόγω της συμμετοχής της ομάδας στο επερχόμενο copa Sudamericana, δεν θα μπορούσα να έχω πρόσβαση στα αποδυτήρια και τον αγωνιστικό χώρο. «Ας είναι», σκέφτομαι! Προχωράμε παρέα στο εσωτερικό της κερκίδας και σε κάθε σημείο βρίσκονται ομοιώματα ποδοσφαιριστών της Argentinos Juniors από χαρτόνι σε φυσικό μέγεθος. Ο Diego στέκει στα αριστερά μου φορώντας την κόκκινη εμφάνιση με την λευκή ρίγα εκείνης της ημέρας του 1976 στο ντεμπούτο του. Ακριβώς μπροστά μου στην κολώνα βρίσκεται ο Cristian Ledesma, ο “lobo” (λύκος) των οπαδών της ομάδας για τον οποίο ο ξεναγός μου με χαρά με ενημερώνει πως είχε κατά το παρελθόν αγωνιστεί στην Ελλάδα. Εγώ με την σειρά μου του εξηγώ πως όντως γνώριζα την λεπτομέρεια, όμως ο συγκεκριμένος είχε παίξει για τον Ολυμπιακό και εγώ προτιμούσα τον συνονόματο του που είχε φορέσει την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι, λέγοντας του ωστόσο έναν καλό λόγο για να μην τον στεναχωρήσω. Λίγο παραδίπλα είναι στημένη στην πλάτη του τοίχου μια μικρή ξύλινη εξέδρα, ένας μικρός φόρος τιμής στις ξύλινες εξέδρες που στέκονταν στον ίδιο χώρο έως το 1995, πριν το γκρέμισμα του παλιού και την ανέγερση του νέου γηπέδου. Πάνω από αυτήν ένα τεράστιο καραβόπανο με τυπωμένες τις μορφές παικτών της ομάδας που έπαιξαν με το εθνόσημο και την υποσημείωση “primera fábrica de jugadores de exportación” (το πρώτο εργοστάσιο σε πεξαγωγή ποδοσφαιριστών) και δυο μικρές πασχαλίτσες, σήμα κατατεθέν των ακαδημιών της AAAJ, αλλά και παρατσούκλι της ομάδας.
Κάνω τον γύρο του τετραγώνου κυκλώνοντας το γήπεδο για να νιώσω την αύρα του. Είναι καλοκαίρι στο νότιο ημισφαίριο και τα πρωταθλήματα δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα, όμως προσπαθώ να φανταστώ χιλιάδες κόσμου να τρώνε choripán και να τραγουδούν συνθήματα στον δρόμο λίγο πριν το παιχνίδι. Οι τοίχοι του γηπέδου είναι γεμάτοι graffiti ανάμεσα στα οποία δεν λείπουν ούτε οι μουσικές αναφορές, με τους Rolling Stones και τους Doors να είναι παρόντες. Φτάνοντας όμως στην γωνία των οδών Boyacá και San Blas το μάτι μου φεύγει από το γήπεδο και πέφτει στο χαμηλό, γωνιακό σπίτι ακριβώς απέναντι, όπου η τριπλή μορφή του Diego με κοιτάει με φόντο την σημαία της Αργεντινής στον ένα τοίχο, τα χρώματα της Argentinos Juniors στον άλλο και το σύνθημα “el amor de un país, orgullo de un barrio” (η αγάπη μιας χώρας, η περηφάνεια μιας γειτονιάς) στην κορυφή. Η γειτονιά είναι περήφανη για την ποδοσφαιρική της ιστορία και το φωνάζει σε κάθε ευκαιρία.
Συνεχίζω τον γύρο του γηπέδου το οποίο μπορεί μεν να εγκαινιάστηκε το 2003 όμως δείχνει πολύ παλιότερο. Περνάω τις θύρες με τα κατεβασμένα κόκκινα ρολά μία προς μία, μέχρι που φτάνω μπροστά από την θύρα 10 η οποία είναι ανοιχτή. Ανεβαίνω τα λίγα πρώτα σκαλοπάτια και οι επιγραφές με οδηγούν στον προορισμό μου. Λίγα ακόμα σκαλοπάτια και βρίσκομαι στο μουσείο της Argentinos Juniors, ένα από τα μόλις τρία ποδοσφαιρικά μουσεία στην Αργεντινή, το 2ο που άνοιξε κατά χρονολογική σειρά, μετά από εκείνο της Boca και πριν από αυτό της River. Με υποδέχεται ένας σχεδόν φαλακρός τύπος, ο όνομα του οποίου ο χρόνος έχει δυστυχώς παραγράψει από την μνήμη, με γκρίζο μούσι, φορώντας σαγιονάρες και ένα κόκκινο t-shirt με τυπωμένο το έμβλημα της AAAJ και τα πέντε τρόπαια που έχει κατακτήσει η ομάδα έως σήμερα. Μου εξηγεί τα σχετικά με το εισιτήριο που πρέπει να πληρώσω αλλά και το γεγονός πως το μουσείο το διαχειρίζονται αποκλειστικά οι οπαδοί της ομάδας οι οποίοι το τρέχουν εθελοντικά. Μετά την τακτοποίηση του οικονομικού με ενημερώνει πως καθώς το γήπεδο βρίσκεται σε φάση ανακαίνισης λόγω της συμμετοχής της ομάδας στο επερχόμενο copa Sudamericana, δεν θα μπορούσα να έχω πρόσβαση στα αποδυτήρια και τον αγωνιστικό χώρο. «Ας είναι», σκέφτομαι! Προχωράμε παρέα στο εσωτερικό της κερκίδας και σε κάθε σημείο βρίσκονται ομοιώματα ποδοσφαιριστών της Argentinos Juniors από χαρτόνι σε φυσικό μέγεθος. Ο Diego στέκει στα αριστερά μου φορώντας την κόκκινη εμφάνιση με την λευκή ρίγα εκείνης της ημέρας του 1976 στο ντεμπούτο του. Ακριβώς μπροστά μου στην κολώνα βρίσκεται ο Cristian Ledesma, ο “lobo” (λύκος) των οπαδών της ομάδας για τον οποίο ο ξεναγός μου με χαρά με ενημερώνει πως είχε κατά το παρελθόν αγωνιστεί στην Ελλάδα. Εγώ με την σειρά μου του εξηγώ πως όντως γνώριζα την λεπτομέρεια, όμως ο συγκεκριμένος είχε παίξει για τον Ολυμπιακό και εγώ προτιμούσα τον συνονόματο του που είχε φορέσει την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι, λέγοντας του ωστόσο έναν καλό λόγο για να μην τον στεναχωρήσω. Λίγο παραδίπλα είναι στημένη στην πλάτη του τοίχου μια μικρή ξύλινη εξέδρα, ένας μικρός φόρος τιμής στις ξύλινες εξέδρες που στέκονταν στον ίδιο χώρο έως το 1995, πριν το γκρέμισμα του παλιού και την ανέγερση του νέου γηπέδου. Πάνω από αυτήν ένα τεράστιο καραβόπανο με τυπωμένες τις μορφές παικτών της ομάδας που έπαιξαν με το εθνόσημο και την υποσημείωση “primera fábrica de jugadores de exportación” (το πρώτο εργοστάσιο σε πεξαγωγή ποδοσφαιριστών) και δυο μικρές πασχαλίτσες, σήμα κατατεθέν των ακαδημιών της AAAJ, αλλά και παρατσούκλι της ομάδας.
Φτάνουμε στην είσοδο του μουσείου, ή αλλιώς στο “ναό του ποδοσφαίρου” (el templo del fútbol) όπως αναγράφει η πινακίδα πάνω από την πόρτα. Μπαίνω σιγά-σιγά μέσα, όπως αρμόζει σε έναν ναό και χαζεύω με προσοχή τα αναμνηστικά που βρίσκονται στις προθήκες, καθώς και τις ρέπλικες των τίτλων της Argentinos Juniors. Ο ξεναγός μου με ενημερώνει πως το μουσείο το έστησαν ουσιαστικά οι οπαδοί της ομάδας οι οποίοι, πίσω στο 2009, φρόντισαν να ζητήσουν από τους παλιούς ποδοσφαιριστές, τους οπαδούς και τους παράγοντες της AAAJ να δωρίσουν όποια αντικείμενα ήθελαν και εκείνοι είχαν ανταποκριθεί στην πλειοψηφία τους με μεγάλη χαρά και προθυμία. Το αποτέλεσμα που έβλεπα μπροστά μου ήταν όντως συγκινητικό. Δεκάδες δελτία ποδοσφαιριστών ηλικίας πολλών δεκαετιών, υπογεγγραμμένες φανέλες και παπούτσια, φωτογραφίες, λάβαρα, κασκόλ, μικρές και μεγάλες ιστορίες ειπωμένες από τους πρωταγωνιστές και τυπωμένες στο χαρτί, βρίσκονται αραδιασμένες μπροστά μου. Ο φίλος, πλέον, οπαδός τις εξιστορεί αναλυτικά μία προς μία και εγώ τον ακούω ακούραστα. Φτάνοντας στο βάθος της αίθουσας πλησιάζουμε σε μια ακόμα πόρτα. «Εδώ παλιά τέλειωνε το μουσείο», μου αναφέρει, «όμως αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια αίθουσα αφιερωμένη στον Maradona». Έτσι και έγινε! Μέσα στην αίθουσα υπήρχε μια εμφάνιση των ακαδημιών της Argentinos Juniors από την εποχή που αγωνιζόταν σε αυτήν ο Diego, μια φανέλα με την υπογραφή του, δώρο από εκείνον προς το μουσείο, καθώς και μια οθόνη που έπαιζε ένα βίντεο-αφιέρωμα στα χρόνια του Maradona στην ομάδα.
Βγαίνω από την αίθουσα εμφανώς συγκινημένος. Έχει φτάσει η ώρα να πάω στην εξέδρα, η στιγμή να προσπαθήσω να αισθανθώ τον παλμό του γηπέδου έστω και χωρίς κόσμο. Βρίσκομαι στην μία από τις δύο μεγάλες εξέδρες, εκείνη με τα δύο διαζώματα και το όνομα του Diego Armando Maradona να την στολίζει. Στο πάνω μισό του κάτω διαζωματος έχει πλαστικά καθισματάκια χωρίς πλάτη, καθώς οι κανονισμοί για διεθνή παιχνίδια το απαιτούν. Στο κάτω μισό ωστόσο τα καθισματάκια είναι σκαμμένα στο τσιμέντο της εξέδρας, μια ιδιοφυής αργεντίνικη πατέντα που ωστόσο μάλλον δεν έπεισε τους υπευθύνους της CONMEBOL (η αντίστοιχη UEFA της νότιας Αμερικής). Απέναντι μου η μεγάλη εννιαία κερκίδα (plantea) “Francis Cornejo” που φέρει το όνομα του προπονητή που ανακάλυψε τον Diego, και μέρος της οποίας είναι ο τομέας (sector) “Garcia Miramón”, προς τιμήν του πάλαι ποτέ προέδρου, αποκλειστικά ορθίων. Στα αριστερά και πίσω από το ένα τέρμα άλλη μια κερκίδα ορθίων, η πιο μικρή του γηπέδου, ενώ πίσω από το άλλο τέρμα στα δεξιά μου βρίσκεται ένας τσιμεντένιος τοίχος με τον ηλεκτρονικό πίνακα. Το γήπεδο είναι απόλυτα ποδοσφαιρικό, οι διαστάσεις του είναι μόλις 100x67 μέτρα και οι αποστάσεις από την κερκίδα ελάχιστες, στοιχεία που συνηγορούν πως η ατμόσφαιρα, όταν το γήπεδο γεμίζει με 26.000 οπαδούς, θα πρέπει να είναι κολασμένη.
Βγαίνω από την αίθουσα εμφανώς συγκινημένος. Έχει φτάσει η ώρα να πάω στην εξέδρα, η στιγμή να προσπαθήσω να αισθανθώ τον παλμό του γηπέδου έστω και χωρίς κόσμο. Βρίσκομαι στην μία από τις δύο μεγάλες εξέδρες, εκείνη με τα δύο διαζώματα και το όνομα του Diego Armando Maradona να την στολίζει. Στο πάνω μισό του κάτω διαζωματος έχει πλαστικά καθισματάκια χωρίς πλάτη, καθώς οι κανονισμοί για διεθνή παιχνίδια το απαιτούν. Στο κάτω μισό ωστόσο τα καθισματάκια είναι σκαμμένα στο τσιμέντο της εξέδρας, μια ιδιοφυής αργεντίνικη πατέντα που ωστόσο μάλλον δεν έπεισε τους υπευθύνους της CONMEBOL (η αντίστοιχη UEFA της νότιας Αμερικής). Απέναντι μου η μεγάλη εννιαία κερκίδα (plantea) “Francis Cornejo” που φέρει το όνομα του προπονητή που ανακάλυψε τον Diego, και μέρος της οποίας είναι ο τομέας (sector) “Garcia Miramón”, προς τιμήν του πάλαι ποτέ προέδρου, αποκλειστικά ορθίων. Στα αριστερά και πίσω από το ένα τέρμα άλλη μια κερκίδα ορθίων, η πιο μικρή του γηπέδου, ενώ πίσω από το άλλο τέρμα στα δεξιά μου βρίσκεται ένας τσιμεντένιος τοίχος με τον ηλεκτρονικό πίνακα. Το γήπεδο είναι απόλυτα ποδοσφαιρικό, οι διαστάσεις του είναι μόλις 100x67 μέτρα και οι αποστάσεις από την κερκίδα ελάχιστες, στοιχεία που συνηγορούν πως η ατμόσφαιρα, όταν το γήπεδο γεμίζει με 26.000 οπαδούς, θα πρέπει να είναι κολασμένη.
Ο ξεναγός μου με έχει αφήσει να τριγυρίζω στην κερκίδα, να χαζεύω την θέα στο χορτάρι από διαφορετικές γωνιές και να τσεκάρω τα δημοσιογραφικά θεωρεία ανάμεσα στα δύο διαζώματα. Μετά από λίγο και με τον ήλιο πλέον να καίει για τα καλά, αποφασίζω πως έχει φτάσει η ώρα της αποχώρησης. Ζητάμε από έναν εργάτη να μας βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία παρέα με τον ξεναγό-οπαδο, με τον οποίο αποχαιρετιώμαστε λίγο αργότερα. Κατεβαίνω τα σκαλιά της θύρας 10 και βγαίνω στην οδό Gavilán. Ξανακάνω τον γύρο του γηπέδου και φτάνω και πάλι απέναντι στο graffiti του τριπλού Diego. Κοντοστέκομαι και προσπαθώ να κατανοήσω την επίδραση ενός μόνο παίχτη στον χαρακτήρα και την ιστορία μιας ομάδας, μιας γειτονιάς, μιας πόλης και, τελικά, μιας ολόκληρης χώρας. Μια λέξη μου ‘ρχεται μόνο στο μυαλό: Περηφάνεια!
Δημοσιεύτηκε στο HUMBA!