Το ταξίδι με το λεωφορείο από την Cordoba στην Mendoza διήρκεσε ακριβώς 11 ώρες, όσες ακριβώς ανέφερε το πρακτορείο στο εισιτήριο που έβγαλα το προηγούμενο απόγευμα. Η ακρίβεια των δρομολογίων των λεωφορείων στην Αργεντινή είναι κάτι το εντυπωσιακό, όπως άλλωστε και οι ουρές που σχηματίζουν οι ντόπιοι σε κάθε ευκαιρία. Βέβαια δεν είναι το μόνα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της τεράστιας χώρας της λατινικής Αμερικής, θα μπορούσα άνετα να αραδιάσω μερικές δεκάδες από αυτά χωρίς να το καλοσκεφτώ.
Η πρώτη επαφή με την Mendoza είναι οι εικόνες γύρω από τον κεντρικό σταθμό λεωφορείων και, όπως είναι φυσικό, δεν αποτελούν ένα ενδεικτικό δείγμα της πόλης. Σπασμένα πεζοδρόμια, άστεγοι, πάγκοι με φαγητό δρόμου, ταξιτζήδες που ψάχνουν πελατεία και μπόλικοι αδέσποτοι σκύλοι. Οι Αργεντίνοι που είχα συναντήσει τις προηγούμενες εβδομάδες δεν είχαν σταματήσει λεπτό να πλέκουν το εγκώμιο της Mendoza, της πόλης που έχει συνδέσει το όνομα της περισσότερο από κάθε άλλη στην χώρα με την παραγωγή του Malbec (Μαλμπέκ), ενός κρασιού με βαθυκόκκινο χρώμα, υπέροχο άρωμα και γεμάτη γεύση που προέρχεται από την καλλιέργεια της ομώνυμης ποικιλίας μωβ σταφυλιών στους αμπελώνες που κατακλύζουν τις ορεινές κοιλάδες της περιοχής. Μετά από κανένα 20λεπτο φτάνω φορτωμένος στο χόστελ, αφήνω το backpack, κάνω τις τυπικές διαδικασίες του check-in και αποφασίζω να τριγυρίσω λίγο στο κέντρο της πόλης για μια πρώτη γνωριμία. Αυτό που μου κάνει κατ’ αρχήν εντύπωση είναι κάτι μεγάλα ανοιχτά, τσιμεντένια χαντάκια που διατρέχουν τα πλαϊνά των δρόμων. Αργότερα θα μάθω πως πρόκειται για μια παλιά τεχνική των ιθαγενών Huarpes (Ουάρπες) για να μεταφέρουν το νερό από τα τριγύρω βουνά και ποτάμια, την οποία υιοθέτησαν στην συνέχεια οι Ισπανοί για να πρασινίσουν την ζεστή και άνυδρη Mendoza που πλέον είναι γεμάτη με πάνω από 100.000 δέντρα.
Η Mendoza ιδρύθηκε το 1561 στα ανατολικά των Άνδεων, σε μια περιοχή όπου έως τότε κατοικούσαν οι Huarpes και οι Puelches (Πουέλτσες), φυλές ιθαγενών από τις οποίες μόνο η πρώτη κατάφερε σήμερα να εξακολουθεί να μετράει περίπου 35.000 ανθρώπους ενώ η δεύτερη εξαφανίστηκε από τις επιδημίες και τους Ισπανούς κονκισταδόρες κατά την διάρκεια των χρόνων. Η πόλη πήρε το όνομα της από τον Don Garcia Hurtado de Mendoza (Δον Γκαρσία Ουρτάδο ντε Μεντόσα) ο οποίος είχε διατελέσει διοικητής της Χιλής τα προηγούμενα χρόνια από την ίδρυση της πόλης, κατά την διάρκεια των οποίων πρόλαβε να σφάξει αρκετούς ιθαγενείς Mapuche για χάρη στου ισπανικού στέμματος. Το 1861 ένας σεισμός κατέστρεψε σχεδόν όλα τα κτήρια της πόλης σκοτώνοντας πάνω από το ένα τρίτο των κατοίκων της. Η Mendoza ξαναχτίστηκε σε μικρή απόσταση από την αρχική της θέση, για να φτάσει σήμερα να φιλοξενεί σχεδόν ένα εκατομμύριο κατοίκους στο κέντρο και τα προάστια της. Κύριο χαρακτηριστικό της και σταθερό σημείο συνάντησης είναι η γιγαντιαία κεντρική πλατεία με μέγεθος όσο τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα, η οποία σε απόσταση δύο επιπλέον τετραγώνων από τις γωνίες της περιβάλλεται από τέσσερις άλλες μικρότερες πλατείες.
Αν κάποιος αναφέρει τυχαία τις λέξεις Αργεντινή και ποδόσφαιρο, αυτόματα το μυαλό θα πάει στο Buenos Aires, την Boca Juniors και οριακά στην River Plate ή την Independiente. Κάποιες φορές ωστόσο, θες από πείσμα, θες από αντικειμενικές δυσκολίες ή λόγους που προσδιορίζονται αποκλειστικά από την ψυχοσύνθεση του ατόμου, τα πράγματα η ζωή τα φέρνει διαφορετικά. Κατά την παραμονή μου στην πρωτεύουσα της Αργεντινής η Boca έπαιζε εκτός έδρας και αυτόματα έμενε εκτός λίστας παρακολούθησης. Παράλληλα, το πάρτυ που έχουν στήσει τα ταξιδιωτικά γραφεία με τα εισιτήρια στο la Bombonera, εκμεταλλευόμενοι στυγνά τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, φτάνει στα όρια της πρόκλησης με τιμές που φτάνουν τα 160+ δολάρια ΗΠΑ για να παρακολουθήσεις ένα παιχνίδι. Μικρότερες τιμές προσέφεραν για ένα ματς της River Plate και ακόμα μικρότερες για αυτά της Independiente, ωστόσο στις δύο αυτές περιπτώσεις με μια καλή προσπάθεια θα μπορούσες απευθείας να αγοράσεις εισιτήριο από κάποιο γκισέ. Ωστόσο, καθώς η αντίδραση αποτελεί αγαπημένο χαρακτηριστικό του υπογράφοντος και το πρόγραμμα του ταξιδιού θα με περνούσε από την Mendoza, ξαφνικά η γειτονιά της Godoy Cruz (Γοδόι Κρους) στα νότια της πόλης μου έμοιαζε απίστευτα ελκυστική.
Η ομάδα των “Tomba” (Τόμπα, το παρατσούκλι της ομάδας) ξεκίνησε άσχημα το πρωτάθλημα της Primera División μετά την διακοπή του Γενάρη καλοκαιριού με τρεις συνεχόμενες ήττες από Lanús, River Plate και Boca Juniors, τις δύο πρώτες από αυτές εντός έδρας και συνολικά τέρματα 0-10. Κατά συνέπεια το επερχόμενο ματς με την San Martín de Tucumán μοιάζει σαν μια μοναδική ευκαιρία για ανάκαμψη και επιστροφή στις νίκες. Ο αγώνας έχει προγραμματιστεί για το απόγευμα της Κυριακής στις 5:10 και μαζί με τρεις συνταξιδιώτες που γνώρισα στην πόλη, μια κοπέλα από την Γερμανία και δύο τύπους από Αυστραλία και Ολλανδία, ξεκινήσαμε νωρίς για το στάδιο «Malvinas Argentinas» (Μαλβίνας Αρχεντίνας) που βρίσκεται μέσα στο πάρκο San Martín. Το στάδιο δεν αποτελεί την φυσική έδρα της Godoy Cruz η οποία είναι το «estadio Feliciano Gambarte» (εστάδιο Φελισιάνο Γκαμπάρτε), ένα γήπεδο αποκλειστικά ορθίων με χωρητικότητα λίγο πάνω από 10.000 θεατές στην γειτονιά από την οποία προέρχεται η ομάδα. Όμως η συμμετοχή της στο πρωτάθλημα της Primera την εξανάγκασε να αγωνίζεται στο τεράστιο, για την οπαδική δυναμική της, και απρόσωπο «Malvinas Argentinas», ένα στάδιο με χωρητικότητα 40.000 θεατές που χτίστηκε από την δικτατορία για τις ανάγκες του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978 και πήρε το τωρινό του όνομα μετά τον πόλεμο στα νησιά Malvinas (για τους Αργεντίνους) ή Falkland (για τους Βρετανούς) το 1982.
Η Mendoza ιδρύθηκε το 1561 στα ανατολικά των Άνδεων, σε μια περιοχή όπου έως τότε κατοικούσαν οι Huarpes και οι Puelches (Πουέλτσες), φυλές ιθαγενών από τις οποίες μόνο η πρώτη κατάφερε σήμερα να εξακολουθεί να μετράει περίπου 35.000 ανθρώπους ενώ η δεύτερη εξαφανίστηκε από τις επιδημίες και τους Ισπανούς κονκισταδόρες κατά την διάρκεια των χρόνων. Η πόλη πήρε το όνομα της από τον Don Garcia Hurtado de Mendoza (Δον Γκαρσία Ουρτάδο ντε Μεντόσα) ο οποίος είχε διατελέσει διοικητής της Χιλής τα προηγούμενα χρόνια από την ίδρυση της πόλης, κατά την διάρκεια των οποίων πρόλαβε να σφάξει αρκετούς ιθαγενείς Mapuche για χάρη στου ισπανικού στέμματος. Το 1861 ένας σεισμός κατέστρεψε σχεδόν όλα τα κτήρια της πόλης σκοτώνοντας πάνω από το ένα τρίτο των κατοίκων της. Η Mendoza ξαναχτίστηκε σε μικρή απόσταση από την αρχική της θέση, για να φτάσει σήμερα να φιλοξενεί σχεδόν ένα εκατομμύριο κατοίκους στο κέντρο και τα προάστια της. Κύριο χαρακτηριστικό της και σταθερό σημείο συνάντησης είναι η γιγαντιαία κεντρική πλατεία με μέγεθος όσο τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα, η οποία σε απόσταση δύο επιπλέον τετραγώνων από τις γωνίες της περιβάλλεται από τέσσερις άλλες μικρότερες πλατείες.
Αν κάποιος αναφέρει τυχαία τις λέξεις Αργεντινή και ποδόσφαιρο, αυτόματα το μυαλό θα πάει στο Buenos Aires, την Boca Juniors και οριακά στην River Plate ή την Independiente. Κάποιες φορές ωστόσο, θες από πείσμα, θες από αντικειμενικές δυσκολίες ή λόγους που προσδιορίζονται αποκλειστικά από την ψυχοσύνθεση του ατόμου, τα πράγματα η ζωή τα φέρνει διαφορετικά. Κατά την παραμονή μου στην πρωτεύουσα της Αργεντινής η Boca έπαιζε εκτός έδρας και αυτόματα έμενε εκτός λίστας παρακολούθησης. Παράλληλα, το πάρτυ που έχουν στήσει τα ταξιδιωτικά γραφεία με τα εισιτήρια στο la Bombonera, εκμεταλλευόμενοι στυγνά τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, φτάνει στα όρια της πρόκλησης με τιμές που φτάνουν τα 160+ δολάρια ΗΠΑ για να παρακολουθήσεις ένα παιχνίδι. Μικρότερες τιμές προσέφεραν για ένα ματς της River Plate και ακόμα μικρότερες για αυτά της Independiente, ωστόσο στις δύο αυτές περιπτώσεις με μια καλή προσπάθεια θα μπορούσες απευθείας να αγοράσεις εισιτήριο από κάποιο γκισέ. Ωστόσο, καθώς η αντίδραση αποτελεί αγαπημένο χαρακτηριστικό του υπογράφοντος και το πρόγραμμα του ταξιδιού θα με περνούσε από την Mendoza, ξαφνικά η γειτονιά της Godoy Cruz (Γοδόι Κρους) στα νότια της πόλης μου έμοιαζε απίστευτα ελκυστική.
Η ομάδα των “Tomba” (Τόμπα, το παρατσούκλι της ομάδας) ξεκίνησε άσχημα το πρωτάθλημα της Primera División μετά την διακοπή του Γενάρη καλοκαιριού με τρεις συνεχόμενες ήττες από Lanús, River Plate και Boca Juniors, τις δύο πρώτες από αυτές εντός έδρας και συνολικά τέρματα 0-10. Κατά συνέπεια το επερχόμενο ματς με την San Martín de Tucumán μοιάζει σαν μια μοναδική ευκαιρία για ανάκαμψη και επιστροφή στις νίκες. Ο αγώνας έχει προγραμματιστεί για το απόγευμα της Κυριακής στις 5:10 και μαζί με τρεις συνταξιδιώτες που γνώρισα στην πόλη, μια κοπέλα από την Γερμανία και δύο τύπους από Αυστραλία και Ολλανδία, ξεκινήσαμε νωρίς για το στάδιο «Malvinas Argentinas» (Μαλβίνας Αρχεντίνας) που βρίσκεται μέσα στο πάρκο San Martín. Το στάδιο δεν αποτελεί την φυσική έδρα της Godoy Cruz η οποία είναι το «estadio Feliciano Gambarte» (εστάδιο Φελισιάνο Γκαμπάρτε), ένα γήπεδο αποκλειστικά ορθίων με χωρητικότητα λίγο πάνω από 10.000 θεατές στην γειτονιά από την οποία προέρχεται η ομάδα. Όμως η συμμετοχή της στο πρωτάθλημα της Primera την εξανάγκασε να αγωνίζεται στο τεράστιο, για την οπαδική δυναμική της, και απρόσωπο «Malvinas Argentinas», ένα στάδιο με χωρητικότητα 40.000 θεατές που χτίστηκε από την δικτατορία για τις ανάγκες του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978 και πήρε το τωρινό του όνομα μετά τον πόλεμο στα νησιά Malvinas (για τους Αργεντίνους) ή Falkland (για τους Βρετανούς) το 1982.
Το γεγονός πως το στάδιο βρίσκεται μέσα σε ένα πανέμορφο πάρκο με εκατοντάδες δέντρα, ρυάκια και γκαζόν στα οποία οι ντόπιοι κάνουν πικ-νικ, κάνει την διαδρομή μας μέσα στην αφόρητη ζέστη αρκετά πιο υποφερτή όμως παράλληλα απογυμνώνει αρκετά την γηπεδική διαδικασία, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε τέτοιο στάδιο που βρίσκεται στην μέση του πουθενά, μακριά από τις γειτονιές της πόλης. Καθ’ οδόν συναντάμε έναν ντόπιο γνωστό των δύο εκ των τριών συν-οπαδών, φανατικό οπαδό της Godoy Cruz, ο οποίος μας δίνει χρήσιμες συμβουλές για την διαδικασία εισόδου στο στάδιο. Φτάνοντας στην εξωτερική περίφραξη συναντάμε δεκάδες παρκαρισμένα αυτοκίνητα, κόσμο ντυμένο στα μπλε-λευκά χρώματα της ομάδας, μια καντίνα που πουλάει νερό, μπύρες και choripán (τσοριπάν), την αργεντίνικη εκδοχή του hot dog. Αφού προμηθευόμαστε και καταναλώνουμε στην σκιά ενός ευκάλυπτου τα απαραίτητα, περνάμε την πρώτη πύλη η οποία αποτελεί και την είσοδο στο πάρκινγκ του σταδίου, κάτι που αυτόματα σήμανε και την εξάλειψη σχεδόν κάθε δυνατότητας για προστασία από τον καυτό ήλιο για τις επόμενες ώρες. Μετά από καμιά κατοσταριά μέτρα συναντάμε νέα περίφραξη και έλεγχο εισιτηρίων. Περνάμε γρήγορα και μπροστά μας συναντάμε ένα κορδόνι από αστυνομικές δυνάμεις καλά εξοπλισμένες, οι οποίες μας υποδέχονται με γαλάζια γάντια λάτεξ και καμιά διάθεση για κουβέντα. Ευτυχώς, χάρη στις συμβουλές του ντόπιου οπαδού που είχαμε συναντήσει νωρίτερα, ξέραμε ακριβώς τι να κάνουμε για να περάσουμε τον έλεγχο χωρίς προβλήματα. Κλειδιά, κινητό, εισιτήριο και πορτοφόλι στο χέρι ώστε να φαίνονται καθαρά, μεταβολή 180 μοιρών ώστε να μην υπάρχει οπτική επαφή με το “όργανο της τάξης” και αναλυτικό ψάξιμο για οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ύποπτο πρόκλησης επεισοδίων. Αναπτήρες, μπουκάλια νερό, ταυτότητες, στυλό, ακόμα και μια αντιηλιακή κρέμα μπορούν να αποτελέσουν προϊόν κατάσχεσης. Την ίδια ώρα, εξωτερικά της περίφραξης, κάμποσα αστικά λεωφορεία παραγεμισμένα με οπαδούς της Godoy Cruz οι οποίοι κρέμονται κυριολεκτικά από τα παράθυρα τραγουδώντας μας προσπερνούν. Λίγο αργότερα θα μάθουμε πως οι Ultras της ομάδας μεταφέρονται με τα λεωφορεία αυτά απευθείας στην είσοδο της θύρας, χωρίς έλεγχο και χωρίς ανάγκη κατοχής εισιτηρίου. Η υπηρεσία αυτή προέκυψε ύστερα από τις συνεχείς καταλήψεις λεωφορείων στο κέντρο της πόλης τις ημέρες των αγώνων τα προηγούμενα χρόνια, με σκοπό την δωρεάν μετάβαση των οπαδών στο πάρκο ύστερα από μια “φιλική” κουβέντα με τον οδηγό και την επεξήγηση προς τους λοιπούς επιβάτες πως “όποιος θέλει να έρθει δωρεάν στο γήπεδο ας μείνει στο λεωφορείο αλλιώς ας κατέβει τώρα”. Τελικά, οι (ιδιωτικές) εταιρείες αστικών λεωφορείων αποφάσισαν να διαθέτουν δωρεάν από δύο λεωφορεία η κάθε μία για την εξυπηρέτηση των Ultras, σε αντάλλαγμα με την παύση της πειρατείας από εκείνους.
Φτάνουμε στον τρίτο και τελευταίο έλεγχο πριν την είσοδο στο στάδιο, αυτόν της ταυτοποίησης. Αν και τα εισιτήρια δεν είναι ονομαστικά οι αρχές τσεκάρουν τις ταυτότητες των οπαδών και, κατά κάποιο τρόπο, ταυτοποιούν τους κατόχους. Το γεγονός πως οι τρεις μας διαθέτουμε διαβατήρια αντί για ντόπιες ταυτότητες αναγκάζει τους αστυνομικούς να αδιαφορήσουν για την ύπαρξη μας και να μας αφήσουν να περάσουμε χωρίς πολλά πολλά. Πλέον μπροστά μας υψώνεται το «Malvinas Argentinas», ένα άχαρο στάδιο που θυμίζει σε ψυχρότητα το Ο.Α.Κ.Α. με τις μισές κερκίδες πάνω από την επιφάνεια του εδάφους και τις υπόλοιπες μισές, μαζί με τον αγωνιστικό χώρο, σκαμμένες μέσα στην πλαγιά. Μπαίνοντας στο πέταλο περίπου 20 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα στην θύρα δεν υπάρχει ψυχή, παρά μόνο καμιά δεκαριά οπαδοί που δένουν τεράστιες κορδέλες και πανιά κατά μήκος της κερκίδας, ενώ στην κεντρική κερκίδα, την μοναδική που έχει σκέπαστρο που προστατεύει από τον ήλιο, βρίσκονται 2-3 χιλιάδες οπαδοί. Ξαναβγαίνουμε έξω και προσπαθούμε να βρούμε σκιά κάτω από τις εξέδρες, ενώ από απόσταση ακούγονται τα τραγούδια και τα τύμπανα των Ultras. Περίπου 10 λεπτά πριν την σέντρα, οι Ultras κατεβαίνουν μαζικά τα σκαλιά που οδηγούν προς τις θύρες του πετάλου, τραγουδώντας με την ψυχή τους συνθήματα που έχουν να κάνουν με την αγάπη τους για την ομάδα. Στέκονται στην είσοδο της θύρας για 5 λεπτά συσπειρώνοντας τον κόσμο και δίνοντας μαγικό ρυθμό και μετά μπαίνουν όλοι μαζί, παρέα τους και οι τρεις ταξιδιώτες που βρεθήκαμε στην πόλη τους.
Φτάνουμε στον τρίτο και τελευταίο έλεγχο πριν την είσοδο στο στάδιο, αυτόν της ταυτοποίησης. Αν και τα εισιτήρια δεν είναι ονομαστικά οι αρχές τσεκάρουν τις ταυτότητες των οπαδών και, κατά κάποιο τρόπο, ταυτοποιούν τους κατόχους. Το γεγονός πως οι τρεις μας διαθέτουμε διαβατήρια αντί για ντόπιες ταυτότητες αναγκάζει τους αστυνομικούς να αδιαφορήσουν για την ύπαρξη μας και να μας αφήσουν να περάσουμε χωρίς πολλά πολλά. Πλέον μπροστά μας υψώνεται το «Malvinas Argentinas», ένα άχαρο στάδιο που θυμίζει σε ψυχρότητα το Ο.Α.Κ.Α. με τις μισές κερκίδες πάνω από την επιφάνεια του εδάφους και τις υπόλοιπες μισές, μαζί με τον αγωνιστικό χώρο, σκαμμένες μέσα στην πλαγιά. Μπαίνοντας στο πέταλο περίπου 20 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα στην θύρα δεν υπάρχει ψυχή, παρά μόνο καμιά δεκαριά οπαδοί που δένουν τεράστιες κορδέλες και πανιά κατά μήκος της κερκίδας, ενώ στην κεντρική κερκίδα, την μοναδική που έχει σκέπαστρο που προστατεύει από τον ήλιο, βρίσκονται 2-3 χιλιάδες οπαδοί. Ξαναβγαίνουμε έξω και προσπαθούμε να βρούμε σκιά κάτω από τις εξέδρες, ενώ από απόσταση ακούγονται τα τραγούδια και τα τύμπανα των Ultras. Περίπου 10 λεπτά πριν την σέντρα, οι Ultras κατεβαίνουν μαζικά τα σκαλιά που οδηγούν προς τις θύρες του πετάλου, τραγουδώντας με την ψυχή τους συνθήματα που έχουν να κάνουν με την αγάπη τους για την ομάδα. Στέκονται στην είσοδο της θύρας για 5 λεπτά συσπειρώνοντας τον κόσμο και δίνοντας μαγικό ρυθμό και μετά μπαίνουν όλοι μαζί, παρέα τους και οι τρεις ταξιδιώτες που βρεθήκαμε στην πόλη τους.
Κατά την διάρκεια του αγώνα, άσχετα με την εξέλιξη του, το τραγούδι δεν σταματά λεπτό. Η κερκίδα είναι ένα μωσαϊκό από κόσμο όλων των ηλικιών, γυναίκες, άντρες και παιδιά που όλοι ανεξαιρέτως τραγουδούν, ενώ αρκετοί από αυτούς κρατούν μεγάλες μπλε-λευκές ομπρέλες. Η αρχική ιδέα με τις ομπρέλες είχε προκύψει κατά την μετακόμιση της ομάδας στο αχανές μεγάλο στάδιο με σκοπό να κρατούν όλοι από μία και να φαίνεται το στάδιο πιο γεμάτο, τελικά όμως δεν προχώρησε για πρακτικούς λόγους καθώς οι ομπρέλες εμπόδιζαν την οπτική επαφή με τον αγωνιστικό χώρο. Ο αγώνας δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, το ματς είναι ισορροπημένο με τις ομάδες να παίζουν χωρίς ιδιαίτερη τακτική αλλά με ρυθμό σαφώς γρηγορότερο από κάθε αγώνα της ελληνικής Superleague. Η Godoy Cruz είναι ελαφρά ανώτερη και στο 15’ κερδίζει καθαρό πέναλτι το οποίο μετατρέπει σε γκολ ο επιθετικός Santiago Garcia, το πρώτο γκολ της ομάδας από τον Δεκέμβρη του περασμένου χρόνου. Οι ερυθρόλευκοι της San Martín de Tucumán ισορροπούν το παιχνίδι και στο 31’ ισοφαρίζουν το ματς με ωραία ατομική ενέργεια του Claudio Belier στην περιοχή, ενώ έως το τέλος του ημιχρόνου δείχνουν να έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ωστόσο, στο τελευταίο λεπτό του πρώτου μέρους, ένα κόψιμο στον χώρο του κέντρου, μια κάθετη μπαλιά και ένα έξυπνο τακουνάκι βγάζουν τον κεντρικό επιθετικό Santiago Garcia φάτσα με τον τερματοφύλακα. Ελαφρύ τράβηγμα από τον αμυντικό στον ώμο του (πολύ αργού) Garcia, περιστροφή 200 μοιρών του τελευταίου και εύκολη πτώση στην περιοχή. Κόκκινη κάρτα στον αμυντικό, δεύτερο πέναλτι για τους “Tomba”, εκτελεστής και πάλι ο Santiago Garcia, σουτ στην αντίθετη πλευρά από το πρώτο και οι γηπεδούχοι πάνε στα αποδυτήρια προηγούμενοι με 2-1 κι εμείς εκτός κερκίδας για αναζήτηση της πολυπόθητης σκιάς και νερού. Όμως στο γήπεδο το μοναδικό υγρό που πωλείται είναι cola, γεγονός με το οποίο οι ντόπιοι δείχνουν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι και καθόλου προβληματισμένοι, οπότε αναγκαστικά τους ακολουθούμε για να ξεδιψάσουμε. Το δεύτερο ημίχρονο είναι ακόμα πιο άτεχνο από το πρώτο, όμως την ίδια ώρα πολύ πιο δυναμικό, με αρκετές γερές μονομαχίες και τάκλιν από αυτά που θα ζήλευε κάθε λατινοαμερικάνος αμυντικός. Οι γηπεδούχοι όσο περνάει η ώρα προσπαθούν να κάνουν τον χρόνο να περάσει, ενώ οι φιλοξενούμενοι δείχνουν λίγο πιο ζωντανοί στο παιχνίδι τους με αποτέλεσμα να φτάσουν ξανά στην ισοφάριση στο 75’ με απευθείας εκτέλεση φάουλ από την αριστερή πλευρά της μεγάλης περιοχής και τραγική εκτίμηση της φάσης από τον τερματοφύλακα. Και εκεί που μετά την ισοφάριση όλα φαίνονταν πως θα πάνε προς ισοπαλία ή ακόμα και το διπλό, στην πρώτη επίθεση μετά την σέντρα ο Miguel Merentiel παίρνει μια κάθετη μπαλιά έξω από την μεγάλη περιοχή, περνάει εύκολα τους αμυντικούς και πλασάρει τον τερματοφύλακα. Η Godoy Cruz είναι και πάλι μπροστά στο σκορ και το υπόλοιπο του παιχνιδιού μοιάζει πλέον διαδικαστικό, αν και η άμυνα των γηπεδούχων κάνει ό,τι μπορεί για να ισοφαριστεί. Τελικά το σκορ δεν αλλάζει, οι “Tomba” νικούν με 3-2 και η ικανοποίηση στα πρόσωπα των οπαδών κατά την αποχώρηση τους είναι προφανής. Η πόλη για το υπόλοιπο της βραδιάς θα είναι γεμάτη με οπαδούς στα χρώματα του μπλε-λευκού που τρώνε, πίνουν και κατά διαστήματα φωνάζουν συνθήματα. Η ήττα ή η ισοπαλία ανέκαθεν ήταν στο πρόγραμμα των οπαδών της Godoy Cruz και δεν θα έφερναν την γκρίνια που θα προέκυπτε σε μια μεγαλύτερη ομάδα, όμως η νίκη τους δίνει έξτρα χαρά και αυτό φαίνεται στους δρόμους, τα καφέ και τα μπαρ της Mendoza.
Το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή δείχνει να βρίσκεται πολύ πιο ενταγμένο στην κοινωνία της σε σχέση με την Ευρώπη, στην οποία το gentrification και η εμπορευματοποίηση των πόλεων έχει αναπόφευκτα επηρεάσει και το ποδόσφαιρο συνολικά. Οι Ultras κουβαλάνε το πάθος του οπαδού που ζει και αναπνέει για την ομάδα, αλλά μαζί και τις προβληματικές μιας κοινωνίας με τεράστιες ταξικές αντιθέσεις, φτώχια και ανεργία. Αν κάποιος καταφέρει να κοιτάξει πάνω από τον φράκτη του τουριστικού ποδοσφαιρικού προϊόντος θα μπορέσει ξεκάθαρα να διακρίνει το αποτύπωμα της κοινωνίας και των προβλημάτων της στο άθλημα, ακόμα κι αν βρεθεί σε ένα μισοάδειο γήπεδο μακριά από το Buenos Aires. Κατηφορίζοντας ωστόσο το πάρκο μετά το ματς, καθ’ οδόν προς το κέντρο της Mendoza, το συναίσθημα που γέμιζε την καρδιά μετά τον αγώνα ήταν σχεδόν εκείνο που ένιωθα μικρός όταν τέλειωνε το γήπεδο τα μεσημέρια της Κυριακής και αυτό από μόνο του αρκούσε για να με κάνει να χαμογελώ.
* «en un barrio de Mendoza hay una banda...»: ο πρώτος στίχος από σύνθημα των οπαδών της Godoy Cruz
Το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή δείχνει να βρίσκεται πολύ πιο ενταγμένο στην κοινωνία της σε σχέση με την Ευρώπη, στην οποία το gentrification και η εμπορευματοποίηση των πόλεων έχει αναπόφευκτα επηρεάσει και το ποδόσφαιρο συνολικά. Οι Ultras κουβαλάνε το πάθος του οπαδού που ζει και αναπνέει για την ομάδα, αλλά μαζί και τις προβληματικές μιας κοινωνίας με τεράστιες ταξικές αντιθέσεις, φτώχια και ανεργία. Αν κάποιος καταφέρει να κοιτάξει πάνω από τον φράκτη του τουριστικού ποδοσφαιρικού προϊόντος θα μπορέσει ξεκάθαρα να διακρίνει το αποτύπωμα της κοινωνίας και των προβλημάτων της στο άθλημα, ακόμα κι αν βρεθεί σε ένα μισοάδειο γήπεδο μακριά από το Buenos Aires. Κατηφορίζοντας ωστόσο το πάρκο μετά το ματς, καθ’ οδόν προς το κέντρο της Mendoza, το συναίσθημα που γέμιζε την καρδιά μετά τον αγώνα ήταν σχεδόν εκείνο που ένιωθα μικρός όταν τέλειωνε το γήπεδο τα μεσημέρια της Κυριακής και αυτό από μόνο του αρκούσε για να με κάνει να χαμογελώ.
* «en un barrio de Mendoza hay una banda...»: ο πρώτος στίχος από σύνθημα των οπαδών της Godoy Cruz