/ μετρό
Δύο κυρίες, ξεπερασμένα 70 από καιρό τα χρόνια, γραμμή 2 του μετρό από τα νότια προς κέντρο. Η μία με περιποιημένο μαλλί και γυαλιά ηλίου σε στυλ μια παλαιότερης εποχής, ελαφρώς νεότερη από τις δύο αλλά πιο γερασμένη στις κινήσεις και την όψη, κάθεται έχοντας τοποθετήσει και τα δυο της χέρια στην κορυφή μιας μαγκούρας και μιλάει δυνατά. Η άλλη είναι πιο φτωχά ντυμένη, με μια κακοβαλμένη μαύρη φούστα, λευκό πουκάμισο, γκρίζο το μαλλί αλλά συνολικά πιο ζωντανή, πιο τσαχπίνα από την φίλη της, στέκεται όρθια ακριβώς πίσω της και κρατιέται με τα δυο της χέρια από την κολώνα στο πίσω μέρος του καθίσματος απαντώντας στην φίλη της. Μιλάνε η μία στην άλλη χωρίς να κοιτιούνται, κάτι φαίνεται να κουτσομπολεύουν για κάποιο τρίτο πρόσωπο που δεν βρίσκεται μαζί τους και χασκογελούν. Μερικές στάσεις μετά το παρεάκι πρέπει να σπάσει. Η τσαχπίνα κυρία κατεβαίνει μια στάση νωρίτερα από την φίλη της και της λέει αντίο αρκετή ώρα πριν ο συρμός φτάσει στον προορισμό του. Λίγα δευτερόλεπτα μετά και καθώς το μετρό μπαίνει στην πλατφόρμα του σταθμού προορισμού, ένα δεύτερο αντίο ακούγεται από την κυρία-τσαχπίνα, με την απάντηση αυτή την φορά να είναι κάπως πιο βαριεστημένη. Μόλις οι πόρτες του βαγονιού ανοίγουν, ένα τρίτο αντίο και ένα πονηρό χτύπημα στον ώμο για να μην υπάρξει απάντηση παρά αρκετά δευτερόλεπτα αργότερα, περισσότερο προς τον ίδιο της τον εαυτό παρά προς την φίλη της που ήδη βρισκόταν μέτρα μακρύτερα.
Δύο κυρίες, ξεπερασμένα 70 από καιρό τα χρόνια, γραμμή 2 του μετρό από τα νότια προς κέντρο. Η μία με περιποιημένο μαλλί και γυαλιά ηλίου σε στυλ μια παλαιότερης εποχής, ελαφρώς νεότερη από τις δύο αλλά πιο γερασμένη στις κινήσεις και την όψη, κάθεται έχοντας τοποθετήσει και τα δυο της χέρια στην κορυφή μιας μαγκούρας και μιλάει δυνατά. Η άλλη είναι πιο φτωχά ντυμένη, με μια κακοβαλμένη μαύρη φούστα, λευκό πουκάμισο, γκρίζο το μαλλί αλλά συνολικά πιο ζωντανή, πιο τσαχπίνα από την φίλη της, στέκεται όρθια ακριβώς πίσω της και κρατιέται με τα δυο της χέρια από την κολώνα στο πίσω μέρος του καθίσματος απαντώντας στην φίλη της. Μιλάνε η μία στην άλλη χωρίς να κοιτιούνται, κάτι φαίνεται να κουτσομπολεύουν για κάποιο τρίτο πρόσωπο που δεν βρίσκεται μαζί τους και χασκογελούν. Μερικές στάσεις μετά το παρεάκι πρέπει να σπάσει. Η τσαχπίνα κυρία κατεβαίνει μια στάση νωρίτερα από την φίλη της και της λέει αντίο αρκετή ώρα πριν ο συρμός φτάσει στον προορισμό του. Λίγα δευτερόλεπτα μετά και καθώς το μετρό μπαίνει στην πλατφόρμα του σταθμού προορισμού, ένα δεύτερο αντίο ακούγεται από την κυρία-τσαχπίνα, με την απάντηση αυτή την φορά να είναι κάπως πιο βαριεστημένη. Μόλις οι πόρτες του βαγονιού ανοίγουν, ένα τρίτο αντίο και ένα πονηρό χτύπημα στον ώμο για να μην υπάρξει απάντηση παρά αρκετά δευτερόλεπτα αργότερα, περισσότερο προς τον ίδιο της τον εαυτό παρά προς την φίλη της που ήδη βρισκόταν μέτρα μακρύτερα.
/ θέατρο
Κέντρο Πειραιά, η παράσταση έχει μόλις τελειώσει. Το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο και ο κόσμος πλυμμυρίζει την έξοδο. Άλλοι ανάβουν τσιγάρο με το που βγαίνουν στο πλατύσκαλο, άλλοι διαλέγουν κάποιο χαμηλότερο σκαλοπάτι στα πλάγια της εισόδου και κάθονται με την παρέα τους για να συζητήσουν αυτό που μόλις έχουν δει. Υπάρχουν κι εκείνες κι εκείνοι που προτιμούν την άπλα της πλατείας που ξανοίγεται μπροστά στο θέατρο, μια μικρή παύση πριν πάρουν τον δρόμο της αναχώρησης. Ανάμεσα τους μια παρουσία που δεν ταιριάζει στο συγκεντρωμένο σύνολο. Φοράει φόρμα με το έμβλημα ποδοσφαιρικής ομάδας, μια μαύρη αθλητική ζακέτα από πάνω, τζόκευ με την στάμπα της ίδιας ομάδας, Στα χέρια κρατάει ένα μάτσο κλειδιά το οποίο παίζει μηχανικά κι αυτό κάνει αρκετό θόρυβο ώστε να μην αποφύγεις να γυρίσεις το βλέμμα και να τον κοιτάξεις. Μοιάζει να το επιδιώκει με κάποιον τρόπο. Ο ίδιος στέκεται αντίθετα στον κόσμο, με το πρόσωπο στο θέατρο, βλέμμα αόριστο αλλά επιθετικό. Σα να σκανάρει τις φάτσες όσων βγαίνουμε με ύφος που δεν παραπέμπει σε έναν απλό, αθώο παρατηρητή. Η πλειοψηφία των συνθημάτων στους γύρω τοίχους δίνει την απάντηση: ένας φασίστας που κόβει κίνηση, πρόσωπα και, ποιος ξέρει, ίσως δίνει σήμα σε άλλους που πιθανόν να στήνουν ενέδρα σε κάποιο κοντινό στενό. Ίσως αναζητά γνωστά πρόσωπα, στοχοποιημένα, ίσως κάποιο t-shirt με κανένα αλφάδι, κάποιο αντιφασιστικό σύνθημα ή τον Τσε Γκεβάρα σε στάμπα.
/ αντί-
ζωή αντί θανάτου / πονηριά αντί σαπίλας / χαμόγελο αντί μίσους / ένα χτύπημα στην πλάτη γι’ αντίο αντί ενός πιθανού δειλού χτυπήματος σε κάποιο σκοτεινό στενό
/ και μετά;
Ποτέ κανείς δεν υποστήριξε πως η ζωή είναι γραμμική, πως ο θάνατος έρχεται με τα χρόνια και η απαξία της ζωής πριν τα κύτταρα πιάσουν να γερνάνε. Οι ποιητές δεν μας κορόιδεψαν, μας περιέγραψαν όμως μόνο την άνοιξη και το καλοκαίρι και άφησαν σε μας, τους αναγνώστες τους, το δύσκολο έργο να τα βγάλουμε πέρα με τον χειμώνα. Σε κάθε ασχήμια να αντιστοιχεί μια ομορφιά, σε κάθε γκρίζο και λίγο χρώμα. Μόνο έτσι θα βγει. Δεν είπε κανείς ποτέ πως θα ‘ναι εύκολο, μα δεν μας το ‘χαν πάντα σίγουρο πως θα προσπαθούσαμε.
Κέντρο Πειραιά, η παράσταση έχει μόλις τελειώσει. Το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο και ο κόσμος πλυμμυρίζει την έξοδο. Άλλοι ανάβουν τσιγάρο με το που βγαίνουν στο πλατύσκαλο, άλλοι διαλέγουν κάποιο χαμηλότερο σκαλοπάτι στα πλάγια της εισόδου και κάθονται με την παρέα τους για να συζητήσουν αυτό που μόλις έχουν δει. Υπάρχουν κι εκείνες κι εκείνοι που προτιμούν την άπλα της πλατείας που ξανοίγεται μπροστά στο θέατρο, μια μικρή παύση πριν πάρουν τον δρόμο της αναχώρησης. Ανάμεσα τους μια παρουσία που δεν ταιριάζει στο συγκεντρωμένο σύνολο. Φοράει φόρμα με το έμβλημα ποδοσφαιρικής ομάδας, μια μαύρη αθλητική ζακέτα από πάνω, τζόκευ με την στάμπα της ίδιας ομάδας, Στα χέρια κρατάει ένα μάτσο κλειδιά το οποίο παίζει μηχανικά κι αυτό κάνει αρκετό θόρυβο ώστε να μην αποφύγεις να γυρίσεις το βλέμμα και να τον κοιτάξεις. Μοιάζει να το επιδιώκει με κάποιον τρόπο. Ο ίδιος στέκεται αντίθετα στον κόσμο, με το πρόσωπο στο θέατρο, βλέμμα αόριστο αλλά επιθετικό. Σα να σκανάρει τις φάτσες όσων βγαίνουμε με ύφος που δεν παραπέμπει σε έναν απλό, αθώο παρατηρητή. Η πλειοψηφία των συνθημάτων στους γύρω τοίχους δίνει την απάντηση: ένας φασίστας που κόβει κίνηση, πρόσωπα και, ποιος ξέρει, ίσως δίνει σήμα σε άλλους που πιθανόν να στήνουν ενέδρα σε κάποιο κοντινό στενό. Ίσως αναζητά γνωστά πρόσωπα, στοχοποιημένα, ίσως κάποιο t-shirt με κανένα αλφάδι, κάποιο αντιφασιστικό σύνθημα ή τον Τσε Γκεβάρα σε στάμπα.
/ αντί-
ζωή αντί θανάτου / πονηριά αντί σαπίλας / χαμόγελο αντί μίσους / ένα χτύπημα στην πλάτη γι’ αντίο αντί ενός πιθανού δειλού χτυπήματος σε κάποιο σκοτεινό στενό
/ και μετά;
Ποτέ κανείς δεν υποστήριξε πως η ζωή είναι γραμμική, πως ο θάνατος έρχεται με τα χρόνια και η απαξία της ζωής πριν τα κύτταρα πιάσουν να γερνάνε. Οι ποιητές δεν μας κορόιδεψαν, μας περιέγραψαν όμως μόνο την άνοιξη και το καλοκαίρι και άφησαν σε μας, τους αναγνώστες τους, το δύσκολο έργο να τα βγάλουμε πέρα με τον χειμώνα. Σε κάθε ασχήμια να αντιστοιχεί μια ομορφιά, σε κάθε γκρίζο και λίγο χρώμα. Μόνο έτσι θα βγει. Δεν είπε κανείς ποτέ πως θα ‘ναι εύκολο, μα δεν μας το ‘χαν πάντα σίγουρο πως θα προσπαθούσαμε.
Δημοσιεύτηκε στο Yusra