Το βράδυ ξαπλώνω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια και οι λέξεις αρχίζουν και παίρνουν μορφή πάνω σε λευκές σελίδες που με ένα απλό μουρμουρητό χάνονται μέσα στο χρόνο των σκέψεων.
Το βράδυ ξαπλώνω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια και οι σκέψεις είναι σαν τα τοπία ενώ είναι διαμορφωμένα από την αταξία κρύβουν μέσα τους την τάξη. Καμιά φορά βλέπω στον ύπνο μου πως γράφω. Όταν ξυπνάω όμως οι λέξεις σκορπίζονται, μοιράζονται και το τοπίο χάνει την κρυφή τάξη των πραγμάτων και επιστρέφει στην αταξία. Προσπαθώ να φωτογραφίσω τις λέξεις σαν τα τοπία εγκλωβίζοντας την στιγμή αλλά το μόνο που μένει με το ξημέρωμα σαν ενδείξεις από τα ίχνη της ύπαρξης τους είναι τα αποκαΐδια του χρόνου.
Το βράδυ ξαπλώνω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια και οι σκέψεις είναι σαν τα τοπία ενώ είναι διαμορφωμένα από την αταξία κρύβουν μέσα τους την τάξη. Καμιά φορά βλέπω στον ύπνο μου πως γράφω. Όταν ξυπνάω όμως οι λέξεις σκορπίζονται, μοιράζονται και το τοπίο χάνει την κρυφή τάξη των πραγμάτων και επιστρέφει στην αταξία. Προσπαθώ να φωτογραφίσω τις λέξεις σαν τα τοπία εγκλωβίζοντας την στιγμή αλλά το μόνο που μένει με το ξημέρωμα σαν ενδείξεις από τα ίχνη της ύπαρξης τους είναι τα αποκαΐδια του χρόνου.