Κανονικά εδώ θα έπρεπε να γράψω δυο λόγια ή κάτι ευφάνταστο για το ποιος είμαι, τι μου αρέσει και γιατί μου αρέσει. Για να καταφέρω όμως να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα έτσι απλά, θα έπρεπε να έχω ξεκινήσει ψυχοθεραπεία από τα 14 μου χρόνια και ακόμα κι έτσι πολύ αμφιβάλλω πως θα υπήρχε ένα στέρεο αποτέλεσμα για να σας αραδιάσω.
Το μόνο σίγουρο στο οποίο μπορώ να δώσω απάντηση είναι: «γιατί ToSofoPaidi»;
«Γιατί όχι;» είναι η μόνη απάντηση.
Θυμάμαι, υπολογίστε φθινόπωρο του 2010, πως κάποια στιγμή αποφάσισα να φτιάξω λογαριασμό στο twitter επηρεασμένος από έναν blogger που διέθετε τότε εκπομπή στο ραδιόφωνο και αργότερα καβάλησε το καλάμι. Έως τότε, από τον καιρό του IRC στα τέλη της δεκαετίας του '90, χρησιμοποιούσα ένα άλλο, παντελώς ηλίθιο ψευδώνυμο, το οποίο για λόγους αυτοσεβασμού δεν σκοπεύω να αναφέρω. Ήταν όμως η εποχή που είχα μόλις ολοκληρώσει την ανάγνωση του συνονόματου βιβλίου κι έτσι, μετά από σκέψη όχι πολλών δευτερολέπτων, αποφάσισα πως «γιατί όχι; θα βάλω ToSofoPaidi». Και το έβαλα.
Έκτοτε το φιλοσόφησα κάπως. Ως δημόσιο έργο, γιατί τέτοια είναι τα βιβλία και οι μουσικές, το βιβλίο έχει πάψει από την στιγμή της έκδοσης του να ανήκει στον συγγραφέα του. Κατά συνέπεια δεν προτίθεμαι να τον αναγνωρίσω ως πνευματικό μου πατέρα (όχι πως του πέφτει λόγος κιόλας). Από την άλλη χαίρομαι κάπως που πρόκειται, έστω και κατ' αντιγραφή ή έστω κατ' επιρροή, για ένα όνομα που επέλεξα μόνος μου και δεν μου το επέβαλαν, δεν το κληρονόμησα και, κυρίως, δεν με βούτηξε με την βία ένας μαυροφορεμένος παπάς σε ένα δοχείο με λάδι και νερό για να μου το δώσουν. Άρα συνεχίζω έτσι.
Αυτή είναι η ιστορία του ψευδώνυμου. Αν τώρα, για οποιονδήποτε λόγο που αυτή την στιγμή δεν μπορώ να φανταστώ, θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου, μπορείτε είτε να στείλετε ένα e-mail στην διεύθυνση tosofopaidi [at] pm [dot] me. Εναλλακτικά, μπορούμε να συναντηθούμε ραδιοφωνικά τα απογεύματα της Δευτέρας στις 16:00 στο Music Society.
Το μόνο σίγουρο στο οποίο μπορώ να δώσω απάντηση είναι: «γιατί ToSofoPaidi»;
«Γιατί όχι;» είναι η μόνη απάντηση.
Θυμάμαι, υπολογίστε φθινόπωρο του 2010, πως κάποια στιγμή αποφάσισα να φτιάξω λογαριασμό στο twitter επηρεασμένος από έναν blogger που διέθετε τότε εκπομπή στο ραδιόφωνο και αργότερα καβάλησε το καλάμι. Έως τότε, από τον καιρό του IRC στα τέλη της δεκαετίας του '90, χρησιμοποιούσα ένα άλλο, παντελώς ηλίθιο ψευδώνυμο, το οποίο για λόγους αυτοσεβασμού δεν σκοπεύω να αναφέρω. Ήταν όμως η εποχή που είχα μόλις ολοκληρώσει την ανάγνωση του συνονόματου βιβλίου κι έτσι, μετά από σκέψη όχι πολλών δευτερολέπτων, αποφάσισα πως «γιατί όχι; θα βάλω ToSofoPaidi». Και το έβαλα.
Έκτοτε το φιλοσόφησα κάπως. Ως δημόσιο έργο, γιατί τέτοια είναι τα βιβλία και οι μουσικές, το βιβλίο έχει πάψει από την στιγμή της έκδοσης του να ανήκει στον συγγραφέα του. Κατά συνέπεια δεν προτίθεμαι να τον αναγνωρίσω ως πνευματικό μου πατέρα (όχι πως του πέφτει λόγος κιόλας). Από την άλλη χαίρομαι κάπως που πρόκειται, έστω και κατ' αντιγραφή ή έστω κατ' επιρροή, για ένα όνομα που επέλεξα μόνος μου και δεν μου το επέβαλαν, δεν το κληρονόμησα και, κυρίως, δεν με βούτηξε με την βία ένας μαυροφορεμένος παπάς σε ένα δοχείο με λάδι και νερό για να μου το δώσουν. Άρα συνεχίζω έτσι.
Αυτή είναι η ιστορία του ψευδώνυμου. Αν τώρα, για οποιονδήποτε λόγο που αυτή την στιγμή δεν μπορώ να φανταστώ, θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου, μπορείτε είτε να στείλετε ένα e-mail στην διεύθυνση tosofopaidi [at] pm [dot] me. Εναλλακτικά, μπορούμε να συναντηθούμε ραδιοφωνικά τα απογεύματα της Δευτέρας στις 16:00 στο Music Society.